Ο Pirandello και η θάλασσα

Είχε φουσκοθαλασσιά σήμερα. Και σήμερα του ‘ρθε του Pirandello να κατέβει στην παραλία, να μιλήσει είπε με τα κύματα, τα ψάρια και τα πτηνά του ουρανού κι ανέβηκε καλού – κακού σ’ ένα μέρος που βλέπει κανείς τη θάλασσα από πάνω, σαν από μπαλκόνι. Δεν είχα τι να κάνω κι εγώ και τον πήρα από πίσω να δω τι θα ‘λεγε.
Στάθηκε λοιπόν για ώρα όρθιος κοιτάζοντας πότε πέρα τον ορίζοντα και πότε μπρος του, εκεί που σκάζανε τα κύματα, αλλά από μιλιά τίποτα. . Είχε υγρασία κι ο αέρας λες και θα σε σήκωνε, τον έβλεπα που δεν έκανε και τίποτα και του είπα πως φτάνει, να γυρίζαμε στο σπίτι, αλλά δεν κούναγε.
Όταν είδα πως είχε χάσει το χρώμα του ανησύχησα, «είσαι άρρωστος;», ρώτησα.
«Με πείραξε η θάλασσα», είπε και πιάστηκε από το κάγκελο. Κάναμε μαζί μεταβολή και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.
Δεν είχαμε κάνει δεκαπέντε μέτρα κι είχε ξαναβρεί το χρώμα του, «ξέρεις τι;», με ρώτησε.
«Τι;»
«Αν ήμουν ο Κολόμβος, δεν θα είχε ανακαλυφθεί ποτέ η Αμερική», είπε.