Το κοινό αίσθημα κι ο Pirandello

Στη συζήτηση χθες ο pirandello εξομολογήθηκε πως πολύ τον πειράζει που μεγαλώνει και είπε πως καθόλου δεν του αρέσει να μιλάει για ηλικίες. «Αυτό είναι το κακό μαντάτο», είπε, «με το που αλλάζει ο χρόνος».
Όλοι οι άλλοι άλλαξαν αμέσως κουβέντα.
Τώρα το πρωί που τον είδα πάλι μου είπε πως έκανε άσχημο ύπνο, πως είχε ενοχλήσεις με το στομάχι του και πως δεν είχε τέτοια θέματα παλιά.
«Μήπως παράφαγες;», ρώτησα.
«Ναι, παράφαγα», μου το γύρισε, «επί τόσα συναπτά έτη».
«Δεν είναι λες ότι σε πειράζει το χοιρινό; Λες πως είναι τα χρόνια;»
«Δεν ξέρω πού να το αποδώσω, νοιώθω πολύ χάλια με το στομάχι μου από χθες όμως», είπε. «Ίσως φταίει κι η αλλεργία που έχω με τις γιορτές. Πέφτουν πολλές βλέπεις… κι εμείς γιορτάζουμε για ψύλλου πήδημα».
«Για στάσου», έκανα, «δεν είναι ψύλλου πήδημα η Πρωτοχρονιά».
«Ναι, αν δεν ήταν πριν τα Χριστούγεννα, μετά των Φώτων, μετά του Άη Γιαννιού και μετά του ποιος ξέρει ποιανού… κάθε μέρα γιορτή έχουμε».
«Ξέρεις κάτι;», του είπα, «έχεις ιδιοτροπέψει πολύ, σε λίγο δεν θα πατάει άνθρωπος εδώ μέσα».
»Μπα», έκανε. «Νομίζω πως εκφράζω το κοινό αίσθημα».