Οι “κλειστές” του Pirandello

«Pirandello», του είπα μια μέρα, «γιατί κάθεσαι όλη μέρα μέσα, γιατί δεν πας κάπου;»
«Να πάω πού;» εξεπλάγη.
«Δεν ξέρω, έξω, να βγεις μ’ έναν φίλο».
«Βγαίνουμε μαζί, αρκεί», έκανε.
«Δε σ’ ενδιαφέρει να γνωρίζεις ανθρώπους, να δεις και κάποιον άλλον βρε αδελφέ;»
«Καθόλυ όμως», είπε ξερά και παράτησα εκείνη τη μέρα την κουβέντα.
«Pirandello», του είπα πάλι ύστερα από καιρό, «θες να πάμε ένα σινεμά, ένα θέατρο;»
«Έχω δει αρκετά, δε λένε κάτι καινούργιο», απάντησε.
«Θες να πάμε έξω μήπως για φαγητό;»
«Γιατί; Δεν εχουμε ένα πολύ ωραίο φαγητό σήμερα;», είπε.
«Κοίτα«, του είπα, «δε γίνεται να περάσουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας κλεισμένοι εδώ μέσα, θα τρελαθούμε».
«Αποφάσισα να βγαίνω μόνο όταν πρόκειται για κάτι σημαντικό», είπε, «έγινε μήπως κάτι σημαντικό και δεν το πρόσεξα;»
«Όχι, δεν έγινε τίποτα. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο τα σημαντικά πράγματα, είναι κι η καθημερινότητα, το σούπερ μάρκετ, το να πας να πάρεις ντομάτες, το να πιείς ένα καφέ, να φας σ’ ένα καλό μαγαζί, να πας μια εκδρομή, δεν είναι να κάθεσαι εδώ μέσα και να παριστάνεις τον περίεργο».
«Δε σε καταλαβαίνω», μου είπε και μου έδειξε τα σκυλιά που έπαιζαν στον κήπο, «αυτά δεν πάνε πουθενά, σου φαίνονται δυστυχισμένα;»
«Μα είναι άλλο ο άνθρωπος, ο άνθρωπος έχει ενδιαφέροντα».
«Και ποιος σου ‘πε ότι εγώ δεν έχω ενδιαφέροντα; Επειδή δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα δε σημαίνει πως δεν έχω, απλώς επιθυμώ διαφορετικά πράγματα».
«Και τι είναι αυτό που επιθυμείς τέλος πάντων;», ρώτησα.
Έμεινε για λίγο σκεφτικός. «Θα μπορούσα να σου δώσω μια οποιαδήποτε απάντηση», είπε, «θα το συνοψίσω όμως. Το όλο ζήτημα είναι θέμα αισθητικής, δε μ’ αρέσει όλο αυτό το σκηνικό που μου προτείνεις, δε μου λέει τίποτα, δε μ’ αρέσει να διαθέτω το μόνο που έχω, εμένα, σε πράγματα που δε μου λένε τίποτα. Τώρα αν αυτό το βρίσκεις περίεργο… μπορεί και να ‘ναι, τι να σου πω;»
Ούτε εγώ είχα τι να του πω βέβαια κι η συζήτηση σταμάτησε εκεί.