Τα “πουλάκια” του pirandello

«Επιτέλους», φώναξε ο Pirandello, «τα βρήκανε τα πουλάκια μου».
«Πουλάκια; Η Μέρκελ κι ο Σαρκοζί; Πουλάκια;»
«Ναι», είπε ο Pirandello. «Κι από σήμερα θα το γιορτάζουμε επίσης σαν εθνική μας επέτειο, πώς σου φαίνεται;»
«Στο Αμήν πάντως», είπα, «στο παραπέντε».
«Κάπως έτσι θα γινότανε», είπε ο Pirandello και χαμήλωσε τον ήχο στην τηλεόραση, «έλα να φάμε τώρα, μ’ όλη αυτή την αγωνία μου άνοιξε η όρεξη».
«Ήταν κόντρα ανάμεσα στις δύο χώρες, έτσι δεν είναι;», ρώτησα.
«Ναι, μωρέ, σιγά μη νοιάζει τους Ευρωπαίους αν έχουμε εμείς να φάμε. Κι εδώ που τα λέμε, ούτε εμένα θα μ’ ένοιαζε».
«Δηλαδή, δεν υπάρχει περίπτωση να το έκαναν απ’ την καλή τους την καρδιά;»
«Όχι παιδί μου», έκανε ο Pirandello, «το χρήμα δεν έχει καρδιά».
«Πάντως η λύση έσχατης ανάγκης που είπε η Μέρκελ, εμάς μας βολεύει, έτσι δεν είναι;»
«Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά», ξεροκατάπιε ο Pirandello, «περίμενε ν’ ακούσουμε τον λογαριασμό πρώτα και το διασκεδάζουμε μετά. Αλλά φοβάμαι πως θα ‘ναι πάλι ο κούκος αηδόνι, τι να σου πω;»