… “μέρα που ‘ναι”

«… στο Ελ. Βενιζέλος, αφίχθη πριν από λίγο το Άγιο Φως, με ειδική πτήση. Απεδόθησαν τιμές αρχηγού κράτους…», ανακοίνωσε ο εκφωνητής. Ο pirandello με κοίταξε στραβά και κούνησε το κεφάλι του: «δεν πάμε καλά», είπε.
«Έτσι πρέπει», είπα, «έτσι είθισται».
«Σωστά», έκανε.
«Συρρέουν κατά χιλιάδες κάθε φορά οι επισκέπτες στην κεντρική πλατεία…», έλεγε ο δήμαρχος της Κέρκυρας, «για μας οι επισκέπτες είναι δικοί μας άνθρωποι».
Πάλι τον είδα που στράβωσε: «Τι σε πειράζει τώρα;», ρώτησα.
«Τίποτα, τίποτα», έκανε… «αλλά αν δεν το πω θα σκάσω».
«Να πεις τι; Που τα σπάνε; Για τις φιλαρμονικές; Σε πειράζουν τώρα κι οι φιλαρμονικές;»
«Με πειράζει που όλα γίνονται για τα Ευρούλια, που δεν υπάρχει πια τίποτα άλλο».
«Έλα τώρα, ηρέμησε, μέρα πού ‘ναι, θα φάμε και μαγειρίτσα το βράδυ, πότε άλλοτε τρώμε μαγειρίτσα;»
«Κανονικά θα ‘πρεπε να ‘ναι το εθνικό μας φαγητό, με τόσο μαγείρεμα», είπε. «Κι ούτε μ’ αρέσει η μαγειρίτσα».
«Ναι αλλά είπες ότι θα φας, τσάμπα μαγειρεύουμε όλη μέρα;»
«Θα φάω», είπε ο Pirandello. «Για να μην τα τρώνε όλα μόνοι τους».
«Δεν θα ευχηθείς στους φίλους σου χρόνια πολλά;», ρώτησα για ν’ αλλάξω κουβέντα.
«Γράψε εσύ», είπε, «και πες και χρόνια πολλά από ‘μένα, εγώ θα βγω».
«Θα πας πού; Έχουμε τραπέζι το βράδυ».
«Εδώ έξω εννοούσα, απλώς βαριέμαι τις χαιρετούρες».
Προς στιγμή σκέφτηκα να μην γράψω τίποτα. Μετά είπα, μέρα που ‘ναι…
«Καλό Πάσχα σε όλους».