μία booby trap για τον pirandello

Δε μου μιλάει, συγκεκριμένα από προχθές. Θεώρησα πως είχε πάλι τις ανάποδές του, δεν πήγε το μυαλό μου.
«Θέλεις κάτι;», τον είχα ρωτήσει, «θα βγω».
«Να πας στο καλό», μου 'χε πει χωρίς να σηκώσει κεφάλι.
«Ωραία λοιπόν», είπα, «καλό Σαββατοκύριακο».
«Στάσου μια στιγμή», είπε και σηκώθηκε, «να σου δείξω κάτι».
«Τι είναι αυτό;», ρώτησα.
«Αυτό που βλέπεις, εσένα πώς σου φαίνεται;»
«Πώς να μου φαίνεται; Είναι ένας φάκελος», είπα και το κούνησα να δω τι έχει μέσα.
«Μη τον πολυκουνάς», φώναξε, «δεν παίζουν μ’ αυτά τα πράγματα.
«Δεν καταλαβαίνω».
«Είναι booby trap, άμα το κουνάς μπορεί να σκάσει».
«Είσαι τρελός;»
«Είμαι απλώς της μόδας, όλοι σε λίγο θα φτιάχνουν τέτοια, δε γουστάρεις ας πούμε το αφεντικό σου… πάρε ένα δωράκι, χρωστάς λεφτά, πάρε κι εσύ ένα».
«Μόνο ένα αρρωστημένο μυαλό μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο».
«Ωστόσο είναι αρκετά παλιά μέθοδος», είπε και μου πήρε το πακέτο.
«Και πού τα ‘μαθες εσύ αυτά;», ρώτησα όταν μου πέρασε η έκπληξη.
«Μα από τηλεοράσεως, είχαν φέρει τον κύριο Λόλιο κι έδινε μαθήματα, σαν άνευ διδασκάλου. Ότι απορίες έχετε μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας, είπε ο άνθρωπος, Ελληνικό κέντρο ελέγχου όπλων, έδωσε νομίζω και mail».
«Και κάθισες εσύ κι έφτιαξες βόμβα; Θες να σκοτωθούμε αναμεταξύ μας;»
«Όχι, ήθελα να δω μονάχα πώς γίνεται, ανοίγεις τον φάκελο…», κι έκανε τη γνωστή κίνηση, «τραβάς από ‘δω…», είπε κι ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη.