Τα προβλήματα του pirandello

«Από κιλά δεν έχω πάρει και τόσα», είπε ο pirandello και κατέβηκε απ’ τη ζυγαριά. «Έκανα επίσης εξετάσεις και δε μου βρήκαν τίποτα και αναρωτιέμαι: γιατί τότε νοιώθω τόσο άσχημα;»
«Θες να σου πω εγώ;», ρώτησα.
«Όχι, αλλά δεν έχω λόγο που νοιώθω έτσι και ανησυχώ».
«Γιατί ν’ ανησυχείς; Αφού δεν έχεις τίποτα».
«Μπορεί να ‘χω κάτι που δε φαίνεται… εσύ τους εμπιστεύεσαι όλους αυτούς τους σκιτζήδες;»
«Αν είναι ανάγκη… αλλά δε βλέπω κάποια ανάγκη».
«Νοιώθω ένα φόβο. Δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ».
«Όλοι φοβούνται κάτι».
«Υποτίθεται πως εγώ τα ‘χω ξεπεράσει αυτά, πως δε με νοιάζει».
«Και στην πράξη είναι αλλιώς;»
«Ναι… μάλλον».
«Να το ξεπεράσεις. Δεν είναι του στυλ σου».
«Φοβάμαι πως πάει κι αυτό… πως δε μου απέμεινε τίποτα πια».
«Έχεις τον φόβο».
«Σωστό κι αυτό. Αλλά δεν είναι σκύλος. Και τι μπορεί να κάνει κάποιος με τον φόβο; Δεν οδηγεί πουθενά… απλώς φοβάσαι… κι όλο κλείνεσαι και περισσότερο, δε μιλάς, δεν έχεις φίλους, δε βγαίνεις… δεν είναι ζωή αυτή».
«Υπάρχουν και χειρότερα, δεν έχεις τίποτα».
«Πρέπει λες να μάθω να ζω με τον φόβο;»
«Ναι… μάλλον».
«Δε με βοηθάς. Θα ‘πρεπε να μου πεις να μη φοβάμαι, να μου δώσεις κουράγιο».
«Δε θα με άκουγες. Πάντα κάνεις του κεφαλιού σου».
«Έχεις δίκιο, μόνος μου πρέπει να βρω τι θα κάνω μ’ αυτόν τον φόβο. και πρώτα και καλύτερα να συνειδητοποιήσω τι είναι ακριβώς αυτό που φοβάμαι».
«Ναι, αυτή είναι μια καλή αρχή».
«Να, φοβάμαι πως θα ‘ρθουν και όλο και χειρότερες μέρες… και δε μπορώ να ευχαριστηθώ το παρόν, φοβάμαι το αύριο».
«Ξέρω, όλοι αυτό φοβούνται».
«Και; Τι θα ‘λεγες αν ήσουν γιατρός;»
«Δεν είμαι γιατρός».
«Ναι βρε παιδί μου, σαν φίλος… τι θα ‘λεγες σε μια τέτοια περίπτωση;»
«Να ερωτευτείς μάλλον. Όταν ερωτεύεται ο άνθρωπος ξεχνάει τον φόβο».
«Να ερωτευτώ; Πώς;»
«Κανονικά δεν το ρωτάει κάποιος αυτό, απλώς ερωτεύεται».
«Ξέρω. Κι αν δε μπορεί;»
«Δεν ξέρω, έχει άλλα προβλήματα φαντάζομαι».
«Ευχαριστώ, με βοήθησες».
«Δηλαδή δε θα φοβάσαι πια;»
«Όχι… ή… δεν ξέρω. Έχω άλλα προβλήματα τώρα».