Η «επικαιρότητα» του pirandello

«Όλο αχχ και αχ είσαι, τι αναστενάζεις;», τον ρώτησα. Εκείνος, μπροστά στην τηλεόραση να καπνίζει αρειμανίως, ν’ αλλάζει κανάλια και να χειρονομεί, ξέρετε πώς.
«Να μαλάκα», ή «στα τσακίδια κωλοηλίθιε», ή που και που απευθυνόμενος σε ‘νένα: «καλά για τι μας έχει; Δεν του είπε κανείς πως κι η βλακεία έχει κι αυτή τα όριά της;» και μετά πάλι στην τηλεόραση: κοίτα, κοίτα, δεν είναι ούτε πενήντα άνθρωποι. Τι είδους αστυφύλακες είναι αυτοί; Σε ποιον πετάνε τα χημικά, στον κόσμο;»… κι άλλα τέτοια, όλη μέρα.
«Δεν κατάλαβα, με ποιον τα ‘χεις ακριβώς;», ρώτησα.
«Μ’ όλους. Μ’ αυτόν που νομίζει πως παίζει Μονόπολη, με τους παπάρες τους δημοσιογράφους που κοιτάνε προς τα πού θα γείρει η βάρκα, με τους μπάτσους που παίρνουν 3 κι 60 και βαράνε τον κόσμο, με τους κουκουλοφόρους που βάζουν πλάτη σ’ αυτό το θέατρο, με τον κόσμο που δε φτύνει να τους πνίξει… με όλους».
«Τι να σου κάνει ο κόσμος, είδες, καθάρισαν και την πλατεία».
«Ναι, νοικοκύρηδες. Τους άλλους να δω πότε θα τους νοικοκυρέψουν».
«Γιατί τα βλέπεις;»
«Γιατί φτάνει με τα στραβά μάτια, ή τώρα ή ποτέ, γι’ αυτό».
«Θα κάνει λέει ανασχηματισμό».
«Μωρέ δεν πάει να κάνει και ανασκολοπισμό… ως εδώ ήταν, τελείωσε».
«Μην είσαι τόσο αισιόδοξος, θα τα βρούνε και θα μας τη φορέσουν πάλι, δεν ακούς τον Χατζηνικολάου;»
«Είπε ο Χατζηνικολάου αυτό το πράγμα;»
«Όχι, τα λέει απ’ έξω - απ’ έξω κι αυτός».
«Στις 1538 μονάδες τα σπρεντ, άκουσες;»
«Έχει και τα γενέθλιά του ο λεγάμενος».
«Ναι, να του κάνουμε και δώρο».
«Τι δώρο;»
«Θα σου έλεγα τι δώρο».
«Για τον ανασχηματισμό;»
«Μη μου μιλάς γι’ αυτόν, φουντώνω».
«Ποιους λες να βάλει;»
«Παραιτήθηκε ο Φλωρίδης, άκουσες; Έστειλε επιστολή. Τον είχε λέει για τον ανασχηματισμό».
Την κάνουν ένας - ένας», είπε και μου 'κανε νόημα να βάλω καφέ.