Η Μέρκελ κι ο pirandello

«Πρέπει να κάψουμε τους κάδους, να κλείσουμε τους δρόμους, να συμπλακούμε με την αστυνομία… να δείξουμε με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκειά μας», έλεγε ο pirandello στο τηλέφωνο. Δε συμφωνούσα, παρ’ όλα αυτά τι είμαι εγώ για να συμφωνώ ή να μη συμφωνώ κι έκατσα στην άκρη μου και περίμενα.
«Άκουσες», μου είπε κατεβάζοντας το ακουστικό, «δίκιο δεν έχω;»
«Μα είδες ότι δεν οδηγεί πουθενά αυτό το πράγμα», είπα εγώ. «Άλλωστε δεν είναι κανείς στην πλατεία.
«Μα δε μιλούσα για την πλατεία, για τις Βρυξέλες μιλούσα», είπε. «Πρέπει να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του, αυτή τη Μέρκελ».
«Εμείς; Τη Μέρκελ;»
«Ή είμαστε πολίτες της Ευρώπης ή δεν είμαστε», είπε. «Και τι έχει η Μέρκελ και δε μπορούμε να τη χτυπήσουμε;»
«Μα αυτά που πρότεινε η Μέρκελ είναι υπέρ της Ελλάδας νομίζω», είπα διστακτικά, «είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι που μας συμφέρει».
«Κι εγώ γιατί δεν το πιστεύω;», έκανε.
«Γιατί είσαι καχύποπτος, πάντα είσαι καχύποπτος και βλέπεις παντού μόνο συνομωσίες».
«Εγώ; Εγώ τα βλέπω όλα διάφανα σαν το νερό».
«Πώς δηλαδή;»
«Δεν άκουσες για την Κύπρο;»
«Άκουσα, θα μπει κι αυτή υπό κηδεμονία ας πούμε».
«Και δε σου λέει τίποτα που μέχρι χθες δεν κινδύνευε; Σήμερα χρειάζεται το ΔΝΤ ενώ χθες όχι;»
«Ωραία, όλα είναι στο σχέδιο. Και θ’ αλλάξει τίποτα άμα κάψουμε ένα - δυο κάδους; Δε σε καταλαβαίνω».
«Κοίτα», είπε, «εγώ είμαι γεννημένος επαναστάτης και πρέπει να κάνω τη δουλειά μου. Αυτοί ας κάνουν ό,τι θέλουν, χέστηκα».