Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

PIRANDELLO FM

«1 - 2, 1 - 2», τον άκουσα που έλεγε. «Γυμναστική κάνεις;», ρώτησα απ’ το άλλο δωμάτιο αλλά εκείνος συνέχισε: «1 - 2, 1 - 2», επαναλάμβανε, «1 - 2, 1 - 2». Τότε μπήκα, τον είδα με τα ακουστικά και κατάλαβα πως δε μ’ άκουγε. «σήμερα - αύριο θα ξεσπάσει κι αυτός ο πόλεμος στο Ιράν, οι Γάλλοι ανακαλούν τους πρεσβευτές τους, να μπούμε δηλαδή άρον - άρον στο κεχρί, αυτό λέμε. Καλά Χριστούγεννα βρε», έλεγε.
«Πάλι μόνος σου μιλάς;», ρώτησα. «Και σε ποιον λες Καλά Χριστούγεννα;»
«Κάνω πρόβα», είπε ο Pirandello βγάζοντας τα ακουστικά, «θα κάνω ραδιόφωνο, το Pirandello news, θα συνεργαστώ με το Indymedia Athens, θα εκπέμπω τη φωνή της αλήθειας, 5 – 6 κάθε πρωί». «Και ποιος θα σ’ ακούει», ρώτησα δικαιολογημένα. «Θα κάνω αναμεταδόσεις, θα ταχτώ με το μέρος των ελεύθερων αγωνιζομένων ανθρώπων, ενάντια στην παγκόσμια τάξη, ενάντια σ’ αυτούς που θέλουν να διαφεντέψουν τον κόσμο, θα βγάζω ανακοινώσεις…» «Καλά όλα αυτά «, τον διέκοψα, «αλλά ποιος θα σ’ ακούει;»
«Κανείς, ας μη μ’ ακούει κανείς… εγώ το ‘χω χρέος», είπε. «Σε ποιον έχεις χρέος;», απόρησα. «Είναι κοινωνική προσφορά», είπε ο Pirandello περιχαρής, «θ’ αφιερώσω τον εαυτό μου στο πολιτικό γίγνεσθαι όλων των ηλιθίων, θα τους μετατρέψω σε πολιορκητική μηχανή και δε θ’ αφήσουμε τίποτα όρθιο». «Παραλογίζεσαι», είπα. «Καθόλου», είπε εκείνος, «καθόλου, περίμενε και θα δεις».
Μετά έβαλε πάλι τα ακουστικά και ούρλιαξε στο μικρόφωνο: «1 – 2, 1 – 2, ακούτε τη φωνή της αλήθειας, τον ελεύθερο σταθμό των ελεύθερων αγωνιζομένων ανθρώπων, ενάντια στη νέα τάξη πραγμάτων και σ’ αυτό το ανάλγητο σύστημα…», ανέβασε λίγο το ποτενσιόμετρο και συνέχισε; «Παπαδήμος και πράσινα άλογα. Το τι είναι όλοι αυτοί οι από πάνω το ξέρετε. Το διαπιστώνετε κάθε μέρα. Τους βλέπετε στις κοκορομαχίες τους στο προπαγανδοκούτι, τους ακούτε να φλυαρούν στα ραδιόφωνα, να κομπάζουν μες στ’ αξιώματα και τις καρέκλες, να σφαγιάζονται για το κοινό καλό και το δίκιο. Ωραία όλα αυτά… αλλά περί της ουσίας ουδέν. Και μη σκεφτείτε πως δεν υπάρχει λύση. Υπάρχει. Απλώς δε θέλουνε να την πουν, γιατί έτσι μάλλον λένε οι εντολές. Γιατί το θέμα είναι απλό, χρωστάμε. Και τι θέλουν; Λεφτά. Και δεν έχουμε. Άρα τι; Τα πετρέλαια, τα γαμημένα τα κοιτάσματα. Ωραία θα σου πει ο λαός, κάνε μια συμφωνία να τελειώνουμε, πόσα εσύ - πόσα εγώ, τα βρήκαμε, τέλος. Αλλά όχι, αυτοί θέλουν να εισπράξουνε φόρους, να σου κόψουν το ρεύμα και να μην έχεις να φας. Σε θέλουν εξαθλιωμένο, ανίκανο να σκεφτείς, ανίκανο να διεκδικήσεις οτιδήποτε. Αυτός είναι ο στόχος κι όλα τα άλλα είναι ιστορίες για τον καιρό».
Έβγαλε τα ακουστικά, «πώς σου φάνηκα;», ρώτησε και περίμενε να του πω εύγε.