Ο pirandello και ο ψυχίατρος.

Ο Pirandello με κοίταξε σαν να περίμενε βοήθεια. Είχα πάρει εντολή όμως να μην ανοίξω το στόμα μου. «Νομίζω πως φοβάμαι πια τις νύχτες». «, είπε μετά από μεγάλη περισυλλογή. «Τι φοβάστε ακριβώς;» «Νομίζω τον θάνατο». «Έχετε προβλήματα υγείας;» «Όχι». «Τότε τι είναι αυτό πού σας φοβίζει;» «Η επόμενη μέρα», είπε ο Pirandello. «Εννοείτε την εγκληματικότητα, το πού οδηγούμεθα με την κρίση;» «Εννοώ την ταινία». Σ’ αυτό το σημείο ο ψυχίατρος ξεροκατάπιε. «Αυτό δεν είναι μια συνηθισμένη φοβία», είπε. Μετά στράφηκε σε ‘μένα: «Και εσείς; Έχετε κι εσείς φοβίες;» «Με συνοδεύει, δεν έχει τίποτα», είπε ο Pirandello. «Εδώ βλέπω δύο ονόματα», είπε ο γιατρός. «Και ότι επιθυμείτε να συμμετάσχετε σε ομαδική θεραπεία. Αν ο κύριος δεν έχει πρόβλημα δεν καταλαβαίνω γιατί… «Εγώ αποφασίζω», είπε ο pirandello, «είμαι ο εργοδότης του». «Δεν καταλαβαίνω. Τι σχέση έχει αυτό;» «Είναι γραμματέας μου. Θέλω να καταγράφει κάποιος όσα πρόκειται να λεχθούν». «Μα… υπάρχει το ιατρικό απόρρητο ξέρετε, δε γίνεται». «Τότε δυστυχώς», έκανε ο Pirandello και σηκώθηκε. «Είστε ο τρίτος ψυχίατρος που βλέπουμε, πώς θα βοηθήσετε τον κόσμο όταν βάζετε τέτοια εμπόδια;» «Δε σας καταλαβαίνω, ποια εμπόδια λέτε;» «Τι κάνετε ακριβώς σ’ αυτές τις ομαδικές θεραπείες κύριε; Δε συζητούν οι άνθρωποι τα προβλήματά τους ανοιχτά;» «Ασφαλώς…» «Και πόσοι είναι σ’ αυτά τα γκρουπ;» «Πέντε, μπορεί και δέκα άτομα. Γιατί;» «Και πώς θέλετε να επεξεργαστώ εγώ τι θα λένε δέκα άνθρωποι αν δεν κρατάει κάποιος σημειώσεις;» «Μα οι συζητήσεις δε μας ενδιαφέρουν, προσπαθούμε ν κάνουμε τους ασθενείς να νοιώσουν άνετα με το περιβάλλον τους, να εξωτερικεύσουν αυτό που κρύβεται βαθειά μέσα τους, να το κοινοποιήσουν και ν’ απαλλαγούν απ’ αυτό… αν είναι δυνατόν». «Λυπάμαι», είπε ο Pirandello. «Δε μπορούμε να συνεργαστούμε, δε γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα, καλημέρα σας». «Γιατί είπαμε τόσα ψέματα στον άνθρωπο;», ρώτησα εγώ όταν φύγαμε. «Τον πληρώσαμε με το ίδιο νόμισμα», είπε ο Pirandello. «Μα δε πληρώσαμε», είπα. «Αυτό ακριβώς. Ούτε κι αυτός κάνει τίποτα, κάθεται απλώς σε μια καρέκλα κι ακούει, τι δουλειά είναι αυτή;» «Μα είναι ψυχίατρος». «Ωραία», είπε ο Pirandello. « Ας βρει τότε κάτι να κάνει, αυτός δεν κάνει καν εξετάσεις». «Μα τι εξετάσεις να κάνει ένας ψυχίατρος; Εξετάζει υποτίθεται την ψυχή». «Δε διαφωνώ, ας μας δείξει κάτι. Και πού είναι αυτή η ψυχή που υποτίθεται πως εξετάζει;» «Είπε θα μας μηνύσει». «Θα τον μηνύσουμε κι εμείς, να δούμε ποιον θα δικαιώσουν τα δικαστήρια. Και για να μη χάνουμε χρόνο, πού είναι το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα;» ». Και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.