Η arte povera κι ο pirandello.

«Γιατί δε γράφεις κάτι; ή γιατί δε ζωγραφίζεις;; δε μπορείς;» «Βαρέθηκα. Και δεν έχει νόημα». «Δε διασκεδάζεις πια; Αυτό θες να πεις;» «Δεν τα έκανα όλα αυτά για διασκέδαση, ήταν μέρος του εαυτού μου». «Και δεν είναι πια;» «Είναι. Είναι όπως έχεις ένα χωράφι, ή όπως αν έχεις πορτοκαλιές. Βγάζεις ωραία, ζουμερά πορτοκάλι αλλά δεν τα παίρνει κανείς. Και αντί να τα πετάς στα σκουπίδια και να σου καίγεται η καρδιά βάζεις μια μπουλντόζα και ξεριζώνεις τα δέντρα. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά, δεν έχεις τίποτα κι ησυχάζεις». «Δεν είναι πολιτική αυτή, απλώς όλα αυτά παρουσιάζουν τελευταία μια κάμψη». «Σαν πολύ μακρύ δεν είναι αυτό το τελευταία; Πόσο πρέπει να διαρκέσει κάτι για να το πάρεις απόφαση ότι δεν τραβάει;» «Εσύ πρέπει να επιμείνεις, αυτή είναι η δουλειά σου». «Δε γίνεται. Όσο ηλίθιος και να είναι κανείς κάποτε καταλαβαίνει, δεν τραβάει». «Και τι θα κάνεις; Θα κάθεσαι και θα βλέπεις τηλεόραση; Ή θα ακούς όλους αυτούς τους ηλίθιους στο ραδιόφωνο να αναμασάνε τα σου ‘πα - μου ‘πες;» «Δεν ξέρω. Δε βλέπω τι άλλο να κάνω». «Γιατί δεν κάνεις κι εσύ προσφορές; Με κάθε πίνακα κι έναν πίνακα δώρο; Ή με κάθε βιβλίο και ένα δώρο; Ή ένα πακέτο μακαρόνια;» «Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Δηλαδή πόσο γελοίος μπορεί να γίνει κανείς;» «Απεριόριστα. Η γελοιότητα πουλάει ξέρεις. Όσο πιο γελοίος τόσο καλύτερα». «Έχεις κάποιον στο μυαλό σου;» «Διάφορους. Αλλά γιατί δεν κάνεις το άλλο;» «Υπάρχει και άλλο;» «Ναι. Να πληρώνεσαι σε είδος. Παίρνει κάποιος έναν πίνακα και σου δίνει ένα κουπόνι για το Carrefour… παίρνεις ένα σωρό πράγματα με τα κουπόνια». «Κοροϊδεύεις. Αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη». «Η πραγματικότητα είναι εξίσου γελοία, εσύ δε θες να το καταλάβεις». «Μα δε μπορώ να πουλάω πίνακες με κουπόνια, τι δεν καταλαβαίνω;» «Και όμως, όσο ταπεινωτικό κι αν σου φαίνεται, αυτό θα έπρεπε να δείχνει η τέχνη. Τη ζωή σε προσφορά… αξίζει να ταπεινώνεσαι για κάτι τέτοιο. Θα ‘χε κάποιο νόημα. Και θα ήσουν και συνεπής». «Εσύ θα το έκανες;» «Εγώ όχι. Αλλά εσύ τι έχεις να χάσεις;» «Σωστά. Και θα είμαι είπες και συνεπής;» «Ναι. Θα κάνεις arte povera. Στην κυριολεξία».