Ο Δον Κιχώτης κι ο pirandello.

«Τα ‘χω βάλει με μεγάλα καθίκια και δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω. Φαίνεται αδύνατον ώρες - ώρες. Απ’ την άλλη δεν είχα άλλο περιθώριο, δε γινόταν αλλιώς. Δεν ξέρω τι φοβούνται από ‘μένα, προφανώς όλα εκείνα που θα βγουν αν φτάσουμε στα δικαστήρια. Αλλά έχουν τον χρόνο με το μέρος τους, τα μέσα και την εμπειρία να με βγάλουν απ’ το παιχνίδι. Και είναι φυσικά αδίστακτοι, ψεύτες, ανήθικοι και όλα τα συναφή. Θα μου πεις τώρα όλα αυτά θα έπρεπε να τα ‘χεις σκεφτεί πριν. Αλλά τα είχα σκεφτεί». «Ιδου», αναφώνησε ο pirandello και ξέσπασε σε χειροκροτήματα, «ιδού κύριοι ένας γνήσιος απόγονος του διασημότερου, ευφάνταστου ευπατρίδη της Μάντσας». Απ’ τα γύρω τραπέζια όλος ο κόσμος είχε γυρίσει τώρα και μας κοίταζε. «Τρέμετε ανεμόμυλοι»», συνέχισε να ζητωκραυγάζει. «Τι θα πάρουν οι κύριοι;», ρώτησε ο σερβιτόρος που κατέφθασε τρέχοντας. «Ό,τι θέλει να μας διαθέσει το μαγαζί», είπε ο pirandello, «Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ ΠΟΛΎ». «Δεν κατάλαβα τι επιθυμούν οι κύριοι», είπε με επαγγελματικό ύφος ο άλλος ενώ οι θαμώνες ξέσπασαν σε γέλια. «Είπα πως ευχαρίστως θα δεχθούμε ό,τι θέλετε να μας προσφέρετε, τι δεν κα τα λα βαί νεις;» «Μα κύριε», προσπάθησε να παραμείνει ευγενής ο σερβιτόρος, «εδώ είμαστε μαγαζί…» «Πήγαινε παιδί μου και ρώτησε τη διεύθυνση τι είναι σε θέση να μας προσφέρει, δεν ήρθαμε εδώ να χάνουμε την ώρα μας με κουβέντες». «Μάλιστα», είπε ο σερβιτόρος κι έφυγε τρέχοντας ενώ ο κόσμος τριγύρω χειροκροτούσε τώρα με θέρμη. «Όχι εμένα κύριοι», είπε ο pirandello και σηκώθηκε όρθιος, «τον κύριο από ‘δω που μας διδάσκει νέους τρόπους διεκδίκησης, στον φλογερό αυτόν επαναστάτη που ανοίγει τον δρόμο… που θυσιάζετε για ν’ αποδείξει πως υπάρχουν ακόμα κάποιοι που δε φοβούνται να τα βάλουν με ανεμόμυλους, με τον ισχυρό και το κοινωνικό κατεστημένο, τα ζήτω σας γι’ αυτόν τον ήρωα κύριοι», είπε και ο κόσμος τότε σηκώθηκε απ’ τα τραπέζια και με σήκωσαν στον αέρα και δεν ξέρω για πόση ώρα με περιέφεραν κατ’ αυτόν τον τρόπο στην παραλία.