Κουβεντιάζοντας με τον pirandello.

«Δε σε καταλαβαίνω, με ποιον είσαι τελικά;» «Θεωρώ πως φταίνε κι οι μετανάστες που προσφέρονται να κάνουν αυτή τη δουλειά. Φταίει και το κράτος που παραβλέπει το γεγονός ότι χιλιάδες πιθανόν άνθρωποι έρχονται απ’ την άκρη του κόσμου για να πάνε να γίνουν σκλάβοι ενός επιχειρηματία. Φταίει ο επιχειρηματίας που είναι κτήνος. Φταίει η δικαιοσύνη που δεν τον κλείνει μέσα. Φταίμε κι εμείς που πάμε και αγοράζουμε φράουλες… δηλαδή δε μπορώ να πω ποιος φταίει και ποιος δε φταίει, όλοι φταίνε». «Ναι αλλά κυρίως φταίει αυτός ο παραγωγός που εκμεταλλεύεται αυτούς τους ανθρώπους». «Ναι αναμφίβολα. Αλλά είναι η κορυφή του παγόβουνου, από κάτω ή από δίπλα τα πιάνει το κράτος, ο δήμαρχος ίσως, το ΔΣ, η αστυνομία… πού να προβοδώσει αυτός ο παλιάνθρωπος;» «Δεν έχουμε σωσμό από πουθενά». «Δε βαριέσαι… όλο και κάτι θα γίνεται, θα τσιμπάς ένα κόκαλο από ‘δω, ένα ψίχουλο από ‘κει… εκτός κι αν γίνεις κι εσύ απ’ τους άλλους». «Ξέρεις, παλιάνθρωπος γεννιέσαι, δε γίνεσαι». «Μην το λες, η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ. Ύστερα είναι κι η αυτοσυντήρηση, κάτι θα κάνεις για να σωθείς». «Θες να πεις πως…» «Πως είναι ένα καζάνι που βράζει. Και επιλέγεις αν θα ‘σαι μέσα ή αν θα ανακατεύεις τη σούπα με την κουτάλα». «Μα αυτό είναι ανθρωποφαγία». «Είναι. Αλλά έτσι είναι αυτή η ζωή». «Τι σκατά είναι αυτά τώρα; Αυτή είναι μοιρολατρική άποψη». «Η άλλη είναι μη ρεαλιστική’. «Δηλαδή τι προτείνεις; Να καθόμαστε και να το συζητάμε και να μην κάνουμε τίποτα;» «Όχι βέβαια, ό,τι κάνει κανένας είναι κάτι. αλλά δε λύνονται έτσι αυτά τα θέματα, αν εσύ, ο ένας ή ο άλλος δε συνασπιστούν… αν δε καθίσουν κάτω να αντιμετωπίσουν τα θέματα και σαν μια γροθιά…» «Αυτό είναι τώρα ρεαλιστικό; Εδώ δε μπορούμε να χωρίσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα θα λύσουμε τέτοια θέματα;» «Βλέπεις; Έρχεσαι στα λόγια μου, δε μπορείς να κάνεις τίποτα κι επιστρέφεις στα λόγια. Αλλά αυτό δεν είναι παρά μια κουβεντούλα, δεν είναι πράξη. Και με τα λόγια δε βγάζει ποτέ κανείς τίποτα».