Οι «πειρατές της Καραϊβικής» και ο pirandello.

«Και πρέπει να ‘χω έτσι κλειστό και το μάτι;», τον ρώτησα. «Μη μιλάς», φώναξε ο pirandello. «Πρέπει να δείχνεις πειστικός». «Και θα πιάσει;» «Και βέβαια θα πιάσει. Όλος ο κόσμος τους τρέμει τους πειρατές». «Και δε θα δείχνω γελοίος μ’ αυτή τη στολή; Πού ακούστηκε μονόφθαλμος με σπαθί σε Διοικητικό συμβούλιο; Θα με κοροϊδεύουν». «Βγάλε αυτό το πουκάμισο», είπε ο pirandello και χώθηκε πάλι στο σεντούκι. «Σου έχω κάτι καλύτερο». Γδύθηκα απ’ τη μέση και πάνω και περίμενα. «Να», είπε, «αυτή η ριγέ είναι ό,τι πρέπει». «Θα είμαι σαν φυλακισμένος». «Άσε τις αντιρρήσεις και φόρεσέ την, τέτοιες φορούσαν οι ναυτικοί». «Εγώ βλέπω τη θάλασσα από μακριά και ζαλίζομαι», είπα. Αλλά τη φόρεσα. «Δεν ξέρω αν πρέπει να βάλεις μαντήλι στο κεφάλι ή καπέλο». «Θα προτιμούσα καπέλο. Σαν εκείνο του Ναπολέοντα». «Όχι, θα βάλεις αυτό», είπε, «κάτσε να σου το δέσω». «Θα ‘χω και πιστόλες;» «Όχι, είσαι επικίνδυνος, μπορεί να τους ρίξεις καμιά μπαταριά». «Με στενεύουν οι μπότες. Και το παντελόνι. Και είναι ανάγκη να ‘ναι κι αυτό κόκκινο; Χάθηκε ένα μαύρο;» «Πρέπει να δείχνεις δυνατός. Και οι άνθρωποι χέζονται πάνω τους με το κόκκινο, κάνουν συνειρμούς». «Το σπαθί. Δείχνει ψεύτικο. Να μην πάρω μήπως σπαθί;» «Τρελός είσαι; Πειρατής χωρίς σπαθί;» «Σου βρίσκεται και καμιά σημαία με κόκαλα; Πολύ μου άρεσαν αυτές οι σημαίες». «Μην το γελοιοποιήσουμε τώρα, η σημαία είναι υποτίθεται στο καράβι, εσύ θα κάνεις ρεσάλτο». «Και θα πιάσει;» «Δεν ξέρω», έκανε ο pirandello και στάθηκε από μακριά να με δει. «Αλλά τι έχουμε να χάσουμε;» «Και φαίνομαι εντάξει;» «Θα βάλουμε και λίγο φούμο πριν πας, να δείχνεις μπαρουτοκαπνισμένος. Αλλά αυτό την τελευταία στιγμή». ‘Και πώς φαίνομαι;» «Καλός είσαι…» «Δεν το λες με την καρδιά σου». «Είναι ένας ρόλος. Αλλά πρέπει να τον υποστηρίξεις κι εσύ’. Πήγε μετά στην κουζίνα και επέστρεψε μ’ ένα μπουκάλι. «Είναι ρούμι», είπε. «Πριν πας θα το πιείς όλο, θα σε ανεβάσει». Μετά πήρε μια μασιά που είχε στο τζάκι. «Και πρέπει να μάθεις και ξιφασκία». Και μου όρμησε.