Η «απουσία» του pirandello…

Σήμερα δεν είναι εδώ. Δεν ξέρω πού είναι. Καλύτερα βέβαια γιατί δεν έχω καμιά όρεξη για πάρλες. Είναι ανώφελες. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω τίποτα να πω. Και το ότι ελάχιστες φορές έχω τέτοια απαίσια διάθεση. Άσε που τελευταία νομίζω πως γίνομαι όλο και πιο εμπαθής. Θα μου πεις βέβαια πως αυτά είναι ανθρώπινα. Αλλά είναι; Σκατά. Μόνο εγώ αυτολογοκρίνομαι. Μου τη σπάει που όλοι μου το παίζουνε θλιμμένοι όλη τη βδομάδα για να ξεκοιλιαστούνε αύριο στις συκωταριές και τα κρέατα. Με απελπίζει όλη αυτή η αγαθοσύνη, η ευλάβεια, τα λυπημένα άσματα, οι τζάμπα ευχές κι η συναισθηματοκαπηλία. Με κάνει έξαλλο η πατριδολαγνία και όλα αυτά τα κωλοέθιμα ενώ στον παράλληλο κόσμο οι νεκροθάφτες έχουν βγει παγανιά με τα φτυάρια. Με διαδικασίες fast track. Και θα ‘θελα να τους μουντζώσω όλους και να πάω να ρημάξω σ’ ένα νησί ακατοίκητο. Αντί γι’ αυτό θα τσουγκρίζω αυγά και θα χαμογελάω σαν τσαρλατάνος. Και ίσως αυτό είναι που με κάνει κι έτσι χάλια. Και κάθομαι όλη αυτή την ώρα και κοιτάζω το ταβάνι. Αλλά δε συμβαίνει τίποτα.