Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Η Μοσχούλα του παπά Τριαντάφυλλου κι ο pirandello.

«Ξέρεις τι δε μ’ άρεσε σ’ αυτή την ιστορία; Ότι δεν είχε φίλους». «Είχε κάνα δυο, δε μπορείς να το λες αυτό». «Εννοώ πραγματικούς φίλους». «Κανένας δεν έχει πραγματικούς φίλους, όλοι σου μιλάνε για κάποιο λόγο. Και όταν αυτός ο λόγος εκλείψει… από ‘δω πάνε κι οι άλλοι». «Ξέρω, το διαπίστωσα. Μόλις τα πράγματα δυσκόλεψαν εξαφανίστηκαν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ». «Το ‘ξερες όμως από πριν αυτό, δεν το διαπίστωσες σήμερα». «Απλώς, σήμερα το σκέφτηκα». «Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζει κανείς είναι ή ανίκανοι ή άχρηστοι… κυρίως ανίκανοι». «Το λες αυτό γιατί εσύ είσαι εργασιομανής, οι φίλοι δεν είναι για να δουλεύεις μαζί, είναι να πηγαίνεις σινεμά, να πηγαίνεις κανένα ταβερνάκι… να λες μια σάχλα, μέχρι εκεί». «Εγώ είχα διαφορετική εικόνα για τους φίλους. Αλλά μάλλον έχεις εσύ δίκιο». «Πάντα έχω εγώ δίκιο, μην τα ξαναλέμε, καταντά βαρετό». «Να πούμε τι τότε; Δε θέλω να μιλήσω πάλι για τα ίδια». «Εντάξει, να μη μιλήσουμε για πολιτικά. Θες να πούμε για γκόμενες;» «Τι γκόμενες καημένε; Τι έχουμε να πούμε εμείς για τις γκόμενες;» «Το είπα γιατί οι γκόμενες είναι πάντα ένα θέμα αλλά εντάξει, να πούμε τι τότε;» «Να πούμε για τα αστέρια». «Τα αστέρια είναι εκείνα που ήξερες, σημαδάκια στον ουρανό… δεν αλλάζουν». «Δεν αλλάζουν… είσαι σίγουρος;» «Δεν είμαι. Αλλά τι σημασία έχει;» «Σωστά, δεν έχει. Τίποτα δεν έχει σημασία, έτσι δεν είναι;» «Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος για τίποτα». «Δε μου λες, λες να βρεθεί κάποιος να καταδώσει τον Ξηρό;» «Δε θα τον κατέδιδε κανείς πιστεύω αλλά όχι από φόβο, από σιχαμάρα στο πουλημένο αυτό κράτος. Τώρα αν ανεβάσουν την τιμή δεν ξέρω… γιατί εμείς είμαστε αυτό το κράτος». «Χμμμμ… άκουσες που η διευθύντρια του Κορυδαλλού ήταν κόρη του επίσης διευθυντού των φυλακών;» «Ναι. Ευτυχώς δηλαδή που η Μοσχούλα είναι πάλι έγκυος».