Οι συναστρίες κι ο pirandello

τι κοιτάς τον ρώτησα. Τη συναστρία είπε ο Pirandello και μου ’δειξε τον ουρανό που ήταν θολός, η νύχτα των κρυστάλλων,, η πτώση του τείχους του Βερολίνου κι η εκλογή Τραμπ έγιναν την ίδια μέρα. Ένα παρά ένα το πάει; Δεν ξέρω, μπορεί όλα αυτά να ’ναι δεισιδαιμονίες. Να είναι τυχαίο. Μια μέρα θυμάμαι είπα, τότε που έχασε η Μελίνα τη δημαρχία, άδειασε το περίπτερο, εξαφανίστηκαν άπαντες… εν ριπή οφθαλμού. Ότι γίνεται δηλαδή με την Χίλαρι. Δεν ξέρω αν ο κόσμος γίνει ακόμα χειρότερος με τον Τραμπ ή αν θα γινόταν καλύτερος με την άλλη είπε ο pirandello. Και μπορεί να λέει ό,τι θέλει ο Τζον Ντον για το για ποιον χτυπάει η καμπάνα αλλά όχι πια άλλα δάκρυα για την Κλίντον, αρκετά μ’ αυτή τη θεωρητικολογία της δημοκρατίας και την αριστεροδεξιά μας, ας ξεστραβωθούμε εδώ με τα δικά μας που δεν ξέρουμε να χωρίσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα, που άλλο ψηφίζεις κι άλλο βγαίνει και βλέπουμε.