Το "κενό" του Pirandello

Δεν ξέρω τι να υποθέσω είπε ο Pirandello, σ’ ευχαριστεί; Είναι ρουτίνα. Σαν να πλέκεις. Δεν αισθάνεσαι τίποτα; Αισθάνομαι κούραση. Και που και που βγαίνει κάτι που δεν το περίμενες, εκεί είναι νομίζω το μυστικό, σ’ αυτό το αναπάντεχο, σ’ αυτό το κάτι που συμβαίνει όταν δεν το περιμένεις. Πόσο τακτικά γίνεται αυτό; Κάθε δεκαπέντε. Μα τι είδους ερώτηση είναι τώρα αυτή; Θα πρέπει να έχει κάποια συχνότητα. Εμφανίζεται. Αραιά και που. Κι όλον τον υπόλοιπο καιρό εσύ περιμένεις αυτή τη στιγμή; Την προετοιμάζω, δεν έρχεται μόνη της, αν δεν δουλεύεις δεν έρχεται. Εμένα θα με τρέλαινε αυτή η αναμονή. Είναι καλύτερη απ’ το τίποτα. Το καταλαβαίνω αυτό είπε ο Pirandello και σηκώθηκε για να φύγει. Μέχρι που θα πάει αυτό το πράγμα; Δεν έχει όριο. Ξεκινάει από ένα σημείο κι επεκτείνεται. Αλλά φαντάζομαι πως θα το διακόψω εκεί είπα κι έδειξα πίσω του, μέχρι εκεί που είχα σκοπό να φτάσει η κατασκευή. Και θα είναι χάρτινο όλο αυτό; Εντυπωσιακό. Όχι και τόσο, έχω ξανακάνει παρόμοια πράγματα. Και τι είναι ακριβώς; Νομίζω το παρόν είπα. Που μετουσιώνεται σε παρελθόν. Η ματαιότης είπε ο Pirandello. Κατένευσα και τον πήγα μέχρι την πόρτα. Μετά γύρισα πάλι σε ’κείνο που έφτιαχνα. Η απουσία του ήταν τόσο έκδηλη που αναγκάστηκα να κάνω ένα κενό στη σύνθεση για να συνεχίσω.