Οι υπόνοιες, η σοβαροφάνεια κι ο Pirandello

Έβλεπα μια ταινία με τον Χάρισον Φορντ πριν που έκανε κάτι τανζανιές αξιοθαύμαστες για την ηλικία του. Μετά σκέφτηκα πως αν μου ’διναν και μένα τόσα λεφτά θα κρεμιόμουν ευχαρίστως με μεσινέζα πάνω απ’ το Γκραν Κάνυον… Στα λόγια είναι όλα εύκολα είπε ο Pirandello, εσύ δεν βγαίνεις καν απ’ το σπίτι σου. Αυτό είναι αλήθεια και δεν είπα τίποτα. Μετά για να τον πικάρω του αντέτεινα πως κάποιοι μέσες - άκρες μου άφησαν να εννοηθεί ότι όλα όσα γράφει εδώ είναι γραμμένα στο πόδι. Παρ’ όλα αυτά δεν φάνηκε να του καίγεται καρφί. Δεν σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι; Όχι μου είπε. Άλλωστε μπορεί να έχουν και κάποιο δίκιο. Δεν θα υπερασπιστείς δηλαδή το έργο σου; Κατ’ αρχάς αυτά τα γράφεις εσύ μου είπε, εγώ παρίσταμαι. Και δεύτερον δεν πρόκειται για ιντερνετικά μονόπρακτα όπως τα αποκάλεσες αλλά για ένα είδος χρονογραφήματος που είναι πότε εξυπνακίστικο, πότε πικρό και πότε ένα σωρό άλλα πράγματα. Έχει όμως μια θεατρική συγγένεια, δεν έχει; Μακρινή. Εντάξει δεν θα τσακωθούμε τώρα για τον βαθμό, είναι γραμμένα πάνω σ’ αυτόν τον άξονα, αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς. Δεν το αρνιέμαι, το χρονογράφημα όμως είναι γραμμένο στο πόδι, αναγκαστικά. Εκτός κι αν έχει κάποιος ταλέντο να γράφει κάθε μέρα αριστουργήματα. Δηλαδή παίρνεις το μέρος των άλλων. Όχι είπε ο Pirandello. Γιατί απ’ την άλλη μπορείς να πεις πως η σοβαροφάνεια σκότωσε τη γάτα και να τους βάλεις όλους στη θέση τους.