Η επιβίωση, η γραβάτα κι ο Pirandello

Ώρες - ώρες μ τρελαίνεις του είπα. Δεν καταλαβαίνω από πού αντλείς αυτή την αισιοδοξία και δεν σε παίρνει από κάτω. Τι πάει να πει δεν καταλαβαίνεις, όλους αυτούς τους επικήδειους κάθε τόσο δεν τους ακούς; Δηλαδή ν’ αρκούμεθα στο ότι δεν πεθάναμε ακόμα; Όχι αλλά πρέπει να είναι το πρώτο, τα άλλα εφόσον υπάρχει χρόνος υπάρχει και πιθανότητα ανάκαμψης ή και βελτιστοποίησης. Τότε είσαι ο μόνος που το πιστεύει. Δεν πιστεύω τίποτα. Ούτε ονειροβατώ. Αλλά πες πως είναι παιχνίδι κι ότι παίζουμε με φακές. Το ζήτημα είναι να μην σε πετάξουν έξω. Μα δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς φαγητό. Ναι, έχει αποδειχθεί ότι δεν υπερβαίνει τις σαράντα μέρες, ύστερα πεθαίνει. Κι αυτό τώρα είναι αντίλογος; Παρατήρησε τα ζώα και θα καταλάβεις, υπάρχει μια σοφία στη στάση τους. Μα ο άνθρωπος δεν είναι ζώο. Ναι, η αλήθεια είναι ότι έχει μια - δυο ιδιότητες παραπάνω, ότι μιλάει ας πούμε. Κατά τα άλλα όμως τα ζώα υπερτερούν σε πάρα πολλά πράγματα, η όραση ας πούμε του γερακιού, η όσφρηση της αρκούδας… η ανάσα της φάλαινας… πολλά. Ο άνθρωπος υπερτερεί φαινομενικά επειδή βρήκε τρόπους να αυτοπροστατεύει τον εαυτό του, την ιδιοκτησία του. Δεν είναι τα ζώα το θέμα μας. Ξέρω ποιο είναι το θέμα μας. Απλώς πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει ν θέτει τα όριά του, να προασπίζει τη διαβίωσή του και να μην κάθεται άπραγος μπροστά στα θηρία. Γιατί κάτι θ’ ανακαλύψει αν ψάξει. Τι; Λίρες; Όχι. Αλλά μπορεί ν’ ανακαλύψει τον πρωτόγονο μέσα του, να σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτεται το θηρίο. Κι αυτό θα ’ναι πρόοδος; Νομίζω ότι η πρόοδος ενίοτε είναι πλασματική είπε ο Pirandello. Αυτό που λέω εγώ θα ’ναι επιβίωση. Κι η επιβίωση είναι πανάρχαιο ζήτημα. Πώς νομίζεις ότι επιβίωσε ο άνθρωπος; Με τι γραβάτα;