Η press conference κι ο Pirandello

Έχει πολύ κόσμο είπα ρίχνοντας μια ματιά απ’ τις κουίντες. Βλέπεις κανέναν γνωστό; Όχι. Εκτός απ’ τους δικούς μας που κάθονται όλοι στην πρώτη σειρά δεν βλέπω κάποιον. Καλά, δεν πειράζει είπε ο Pirandello και κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι που έχει στον τοίχο. Πώς είμαι; Μια χαρά του είπα, λίγο χλωμός αλλά θα είναι απ’ το κρύο, εμένα πάγωσαν τα χέρια μου. Είσαι έτοιμος; Χτύπησε το κουδούνι πρόσταξε. Έκανα όπως μου είπε, το χτύπησα αλλά απ’ έξω δυνάμωσε η οχλαγωγία. Ο Pirandello μέτρησε μέχρι το εκατό και μου είπε πάλι για το κουδούνι. Έτριψε ύστερα τα χέρια του να ζεσταθούν. Κάνουν σαν άγρια θηρία του είπα, θα σε κατασπαράξουν. Δεν ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν είπε εκείνος και μου υπέδειξε πάλι το κουδούνι. Ύστερα τράβηξε τη κουρτίνα που μας χώριζε απ’ το ακροατήριο και βγήκε στα φώτα. Από κάτω ακουγόταν κάτι σαν βρυχηθμός τέρατος κι έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχεται. Κυρίες και κύριοι ακούστηκε εκείνος στα μεγάφωνα, ησυχία παρακαλώ. Οι κυρίες και οι κύριοι που ήταν το τέρας μαζεύτηκαν λίγο, τώρα ακούγονταν σαν να σέρνονταν στο πάτωμα. Διέκρινα νομίζω και κάτι γελάκια απ’ το βάθος. Μετά σιγά - σιγά έπαψαν. Στο βήμα ο Pirandello ξεφύλλιζε τα χαρτιά του και δεν έλεγε τίποτα. Τώρα του ψιθύρισα, τώρα που ησύχασαν. Ένα δύο, ένα δύο είπε ο Pirandello και χτύπησε με το δάκτυλο το μικρόφωνο, ακούγομαι; Άμια σε έω ακούστηκε από κάτω, άμια σε έω. Άρα ακούγομαι, αυτό θέλετε να πείτε είπε ο Pirandello. Άμια σε έω επανέλαβε η φωνή. Ωραία είπε ο Pirandello, ας αρχίσουμε. Σας ευχαρίστησα που ήρθατε νομίζω. Αν όχι το κάνω τώρα. Άγκα ντα νταντά είπε μια άλλη φωνή. Οντιντού. Οντιντού, οντιντού, οντιντού φώναξαν πολλές φωνές μαζί. Το θέμα μας είναι η αντικειμενικότητα της τέχνης και πόσο συμβατή είναι με τον σημερινό κόσμο. Αν είναι συμβατή. Θα το εξετάσουμε. Αμπιταμπίμπι φώναξε μια αγριοφωνάρα απ’ το πλήθος. Τερστ του φτου. Είχα σοκαριστεί. Εκείνος παρέμεινε παρ’ όλα αυτά ψύχραιμος ενώ ταυτόχρονα μου έκανε νόημα να δείξω την πρώτη διαφάνεια. Ναι, αμπιταμπίμπι, πολύ σωστά είπε μικροφωνίζοντας λίγο στα ηχεία, δείχνοντας ταυτόχρονα πίσω του την προβολή, αυτό εδώ υποτίθεται πως είναι το κλασικό δείγμα του ανθρωπίνου γένους και πρόκειται όπως βλέπετε για τις μορφές τεσσάρων προέδρων των Η.Π.Α., ύψους 18 μέτρων, τις οποίες σκάλισε σε μια γρανιτένια πλαγιά του όρους Ράσμορ ο γλύπτης Gutzon Borglum. Το έργο αποπεράτωσε ο γιος του Λίνκολν. Οι τέσσερις πρόεδροι είναι, από αριστερά προς τα δεξιά: ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Θεόδωρος Ρούζβελτ και ο Αβραάμ Λίνκολν. Ακολούθησε ένα γενικευμένο σούσουρο και κάποιοι σηκώθηκαν απ’ τις θέσεις τους κι άρχισαν να πηγαίνουν πάνω - κάτω στον διάδρομο και να παροτρύνουν τους άλλους να ξεσηκωθούν. Κάποιοι πιο θερμόαιμοι είχαν σηκώσει ήδη τις γροθιές τους και αλάλαζαν: Κάρντα, κάρντα, αμπιταμπίμπι, τερστ του φτου. Έχω την εντύπωση ότι λέξεις όπως πρόεδρος, υπουργός ή πρωθυπουργός είναι κάτι σαν τίτλοι τιμής κι όχι μόνον προσδιορισμός θέσης σε μια αοριστία είπε ο Pirandello κοιτάζοντας το κοινό του κατάματα. Γι’ αυτό όταν αναφέρεται κάποιος στον ανάλογο του προσδίδει νομίζω και κάποια τιμή. Κι ο νοών νοείτω. Νταρέμπα ντασά, νταρέμπα ντασά τέμπιο μπαμπά νταμπαντί είπε κάποιος κι ακούστηκε κάτι σαν γιουχάισμα απ’ τους υπολοίπους. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για άλλες ιδιότητες επαγγελματιών, όπως επί παραδείγματι καλλιτέχνης ή συγγραφέας συνέχισε ατάραχος ο Pirandello, καλό θα ήταν η προσφώνηση να σήμαινε και αποδοχή και να μην ήταν συνειρμική ή αυτονόητη. Αυτό που ακούστηκε από κάτω ήταν τώρα σαν απαύγασμα διαμαρτυρίας, ένα συνονθύλευμα από ακατανόητες εκφράσεις σαν τις παραπάνω που προοιώνιζαν πανδαιμόνιο. Αλλά ο Pirandello περιέργως παρέμενε ψύχραιμος. Θα μας λυντσάρουν του φώναξα απ’ τα παρασκήνια, κατέβα από κει. Εκείνος όμως τα είχε στυλώσει και δεν έφευγε. Τη δεύτερη διαφάνεια μου φώναξε, γρήγορα. Πάτησα το κουμπί κι ο προτζέκτορας πέταξε στον τοίχο πίσω του μια σκηνή απ’ τον πλανήτη των πιθήκων. Το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Πώς διάβολο κατάφερες να αντιστρέψεις το κλίμα τον ρώτησα ύστερα που τρώγαμε όρθιοι σ’ ένα βρώμικο της συμφοράς, τη μια στιγμή ήθελαν να μας λιντσάρουν και την άλλη ήταν αρνάκια. Το θέμα είναι να τους καλοπιάσεις με κάποιο τρόπο είπε ο Pirandello. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ’ το να τους πεις ότι σέβεσαι την οικογένεια.