Οι κλειδοκράτορες άνευ χαρτοφυλακίου, η ιστορία κι ο Pirandello

Κάποια στιγμή που νόμιζα ότι οι συνδαιτυμόνες μας με πρόσεχαν τόλμησα να πω ότι μετά τις δηλώσεις του Τσακαλώτου για τις απαιτήσεις των ευρωπαίων για μετά το ’18, έχω την εντύπωση ότι η Ελλάδα επιμένει να παραμένει στην ΕΕ ενώ αυτή δεν την θέλει. Γύρισαν τότε όλοι και με κοίταξαν σαν να έλεγα κάτι για το φεγγάρι. Αγαπητέ μου απάντησε τότε ψυχρά ο πρόξενος που καθόταν απέναντί μου, Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνετε αλλά αυτά δεν είναι θέματα που μπορούν να συζητηθούν σ’ ένα τέτοιο τραπέζι, ελάτε αν θέλετε στο Νταβός να σας απαντήσω. Ανεπίσημα θα μπορούσατε να πείτε κάτι είπα ανακατεύοντας τη σούπα με το κουτάλι μου. Αλλά αν σας έφερα σε δύσκολη θέση… λυπάμαι. Λίγη ακόμη σαμπάνια ρώτησε τότε ο Pirandello και σηκώθηκε ο ίδιος να σερβίρει τους καλεσμένους μας. Μετά η συζήτηση συνεχίστηκε στο ίδιο περίπου κλίμα για καμιά ώρα κι ύστερα ένας - ένας αυτοί οι περίφημοι κλειδοκράτορες άνευ χαρτοφυλακίου μας άδειασαν τη γωνιά. Μα τι σ’ έπιασε μου είπε όταν έφυγε επιτέλους κι ο τελευταίος, τι συμπεριφορά ήταν αυτή; Πατριωτική είπα. Και δεν κατάλαβα γιατί τους περιποιηθήκαμε, θα μπορούσαμε να τους βγάλουμε ένα σοκολατάκι και να τους στείλουμε από κει που ήρθαν. Αυτό είναι το πρόβλημα είπε ο Pirandello, εσείς οι έλληνες δεν έχετε ιδέα από διπλωματία, στη διπλωματία δεν λες ποτέ εκείνο που σκέφτεσαι, λες άλλα ντ’ άλλων. Μα δεν γίνεται διαρκώς να μιλάς περί ανέμων και υδάτων είπα, πώς θα βγούμε απ’ αυτή την κατάσταση αν δεν το συζητήσουμε ευθέως; Καταλαβαίνω τι λες αλλά δεν είναι αυτός τρόπος, σ’ αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να γίνεσαι πάντα συμπαθής, πετάει ο γάιδαρος - πετάει να λες.. τι νομίζεις ότι λένε οι πολιτικοί; Μα έτσι δεν έχουμε ελπίδα. Δεν έχουμε αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας. Αλλιώς η ιστορία θα καταγράψει ότι δεν κάναμε τίποτα.