Η πραγματικότητα κι ο Pirandello

Αναλογίζεσαι τίποτα έτσι που κάθεσαι μόνος; Σαν τι πράγμα; Δεν ξέρω, εσύ να μου πεις. Μάλλον αποφεύγω να σκέφτομαι. Άλλωστε δεν μου αφήνεις και χρόνο με τις ερωτήσεις σου. Ωραία, να μην ρωτάω. Δεν με πειράζει. Είπα απλώς ότι δεν έχω χρόνο. Ναι. Όταν δεν σε ρωτάω όμως τι κάνεις, τι σκέφτεσαι; Κοινοτυπίες. Τι σκέφτονται οι άνθρωποι; Δεν ξέρω. Εγώ σκέφτομαι τι δουλειά μου. Ή τα προβλήματα που έχω. Ε, αυτό σκέφτονται κι οι άλλοι. Τις αρρώστιες, ότι γέρασαν, τι δεν πήγε καλά… τέτοια πράγματα. Δηλαδή δεν σκέφτεσαι τους φίλους σου; Τους ανθρώπους που γνώρισες; Σκέφτομαι την καθημερινότητα. Τι φαγητό να φάω, τι ρούχα να βάλω… ξεχνάω και πράγματα. Εκτός απ’ αυτά, δεν σκέφτεσαι τις σχέσεις που είχες; Τι έγιναν αυτές οι γυναίκες; Τις σκέφτομαι. Αλλά όχι πολύ. Και τι σκέφτεσαι γι’ αυτές; Τίποτα, τις θυμάμαι σαν νέες. Και δεν θες να τις δεις; Να δεις πώς είναι; Όχι, προτιμώ να τις σκέφτομαι όπως ήταν. Μιλάτε; Όχι. Τι να πούμε; Δεν ξέρω, δεν νοσταλγείς κάτι; Α, όχι, την νοσταλγία την αφήνω στον Ταρκόφσκι. Κανένας μας άλλωστε δεν είναι ίδιος μ’ εκείνον τον άλλο άνθρωπο, τώρα είμαστε όλοι κάτι σαράβαλα με παραξενιές. Ναι. Αλλά σ’ αρέσει να βλέπεις ταινίες, όλο τις ίδιες. Μ’ ευχαριστούν, αυτό είναι όλο. Έτσι πεζά; Ναι. Και δεν θέλεις να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους; Όχι, τι να τους κάνω; Δεν ξέρω, δεν θέλεις να βλέπεις νέα πρόσωπα; Ηλικιακά; Ναι. Θέλω. Αλλά δεν νομίζω εκείνα να θέλουν να βλέπουν εμένα. Γιατί το λες αυτό; Δεν είσαι απωθητικός. Μπορεί. Αλλά θα τους υπενθύμιζα πώς θα γίνουν και αυτό δεν είναι ευχάριστο. Μα δεν φαίνεσαι γέρος. Εσύ νομίζεις ότι φαίνεσαι νέος; Όχι… αλλά… Δεν υπάρχει αλλά. Υπάρχει μόνον η πραγματικότητα. Κι είναι καλύτερα αν δεν τη σκέφτεσαι.