Το εγερτήριο κι ο Pirandello

Σήμερα είχα εγερτήριο στις 3:45 αλλά ξύπνησα πιο νωρίς… ήταν κάποιοι στην παραλία και ξέρεις, κιθάρες και τέτοια. Πολυθεϊστές; Γλεντζέδες, το καράβι απ’ την Περσία, μ’ αεροπλάνα και βαπόρια… τα γνωστά. Θα ήταν ωραία βραδιά. Γιατί δεν πήγες; Δεν μπορώ να κάθομαι με πετσέτες νυχτιάτικα σε παραλίες. Εκτός αυτού τα βαριέμαι τα άσματα. Και τι έκανες; Έφτιαξα καφέ. Δεν είναι και πολύ πρωτότυπο. Δεν ήθελα να πρωτοτυπήσω, όταν ξυπνάω φτιάχνω καφέ. Και τι ώρα έφυγαν; Λίγο μετά παραλίγο να τρακάρουν. Ωραία χρόνια. Καμιά φορά έρχονται κάποιοι και τη βγάζουν στην παραλία, ανάβουν φωτιές… ξέρεις, μπυρίτσα και τραγούδια. Τίποτα το ιδιαίτερο. Αυτή είναι ζωή. Ζωή μέσα στην υγρασία. Αν το γλένταγες κι συ δεν θα ’λεγες τέτοια. Ήταν εντυπωσιακή ύστερα η ησυχία, ακουγόταν αν δεν κάνω λάθος ένας αποροφητήρας. Ωραίο τέλος, σαν σε ταινία. Μετά πέρασε ψηλά ένα αεροπλάνο. Μετά κάποιο αυτοκίνητο. Κι ύστερα πάλι τίποτα. Ούτε καν η θάλασσα στην παραλία.