Η νούλα κι ο Pirandello

Εντάξει, την πάτησα. Κι αυτό δεν μπορείς να το πεις ούτε λογοτεχνία ούτε τίποτα. Είναι απλώς σκέτη νούλα. Είναι αποτυχία εν αιθρία, χωρίς ένα συννεφάκι στον ουρανό. Με μια κανονική, στρογγυλή, υπέροχη θερμοκρασία. Δέχομαι συγχαρητήρια. Συγχαρητήρια. Αλλά μπορεί να ’ναι απλώς μια κακή μέρα που μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα. Μην προσπαθείς να μου χρυσώσεις το χάπι, είναι σκατά και το ξέρεις. Καταλαβαίνω έκανε ο Pirandello, φταίει φαντάζομαι αυτή η ενδοσκόπηση. Ήμουν βέβαιος ότι θα κατέληγε έτσι, ένας άνθρωπος που σκέφτεται δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο ότι όλα ήταν ένα φιάσκο… αλλά αν καθίσεις και το σκεφτείς δεν έχει και πολύ σημασία. Αν δεν έχει σημασία αυτό δεν μπορώ να καταλάβω τι άλλο θα έχει. Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει μόνο το μαύρο… και τέλος πάντων, δεν είναι ανάγκη τώρα να τσακωνόμαστε για το ποιος κέρδισε το λούτρινο αρκουδάκι στο πάρκο, αν έχεις δίκιο ή όχι, το θέμα είναι να συμβιβαστείς μ’ αυτή τη νούλα που λες, να τα βρεις μαζί της και να δεις, όλα θα πάνε καλά. Α, να το αποδεχθώ κι από πάνω. Εγώ σου λέω τι θα ήταν προτιμότερο. Αν εσένα σ’ ικανοποιεί κάτι άλλο κάνε το άλλο. Τώρα γιατί νιώθω σαν να με ξεφορτώνεσαι; Γιατί αυτό ακριβώς κάνω. Νόμιζα ότι θα το συζητούσα τουλάχιστον με κάποιον. Το συζήτησες, τι άλλο να κάνω; Δεν ξέρω. Να μου πεις ότι δεν είναι έτσι, να με κανακέψεις… έτσι που κάνουν οι φίλοι. Θες να συζητήσουμε και το ζήτημα της φιλίας τώρα; Γιατί όχι; Γιατί δεν είναι κι η καλύτερη μέρα, μια νούλα τη φορά είναι αρκετή… μου είπε. Ύστερα μου γύρισε την πλάτη κι έφυγε.