Η επανεκκίνηση της οικονομίας κι ο Pirandello

Ε, καλά είναι. Ας τα λέμε καλά. Δηλαδή τι καλά… τέλος πάντων, θα μπορούσε να ’ναι και χειρότερα. Ότι θα μπορούσε, θα μπορούσε. Αλλά… έτσι που ’ναι δηλαδή, ούτε καλά μπορείς να τα πεις ούτε άσχημα. Ναι, είναι κάπως μεσοβέζικα. Μεσοβέζικα προς το άσχημα. Εντάξει, δεν είναι κι εντελώς άσχημα. Δεν το λες και καλά αλλά δεν το λες κι άσχημα. Πληκτικά είναι. Α, ναι. Πληκτικά είναι. Ευτυχώς να λες που δεν μας δέρνει καμιά αρρώστια. Αυτό ναι, ευτυχώς. Ή που δεν είμαστε κατά φαντασία, είδες ο άλλος τι έπαθε. Αυτός είχε εμμονές. Κι εμείς έχουμε εμμονές, ποιος δεν έχει; Το θέμα είναι ότι εμείς τις ελέγχουμε, το παν είναι να τις ελέγχεις, να μην τις αφήνεις να σε παίρνουν από κάτω. Το κυριότερο είναι να ’χει κανείς κάποια ασχολία. Μήτηρ πάσης κακίας; Ε, άμα κάθεσαι όλο και κάτι σκέφτεσαι. Εγώ βλέπω όνειρα. Βλέπεις εσύ όνειρα; Τι όνειρα; Ό,τι να ’ναι. Βλέπω. Αλλά δεν τα θυμάμαι. Να τρως μπανάνες, έχουν λέει μαγνήσιο. Τα πιστεύεις αυτά; Αν έχουν μαγνήσιο; Αν κάνουν καλό στη μνήμη που λένε. Για να το λένε κάτι θα κάνουν. Εγώ πιστεύω ότι όλα αυτά είναι μόδες. Ποια αυτά; Αυτά με την υγιεινή διατροφή, τα χωρίς καθόλου λιπαρά… μόδες για να πουλάνε πράγματα. Το καλύτερο είναι να περπατάς. Είδες τι έγινε στην Καταλονία; Έχουν κι αυτοί θέματα. Ξέρεις τι πρόσεξα; Ότι κάθε πενήντα χρόνια το πιάνουμε απ’ την αρχή. Λες γι’ αυτά τα φασιστικά; Ναι. Αλλά κι άλλα πράγματα. Είναι που ο άνθρωπος δεν έχει με τι άλλο ν’ ασχοληθεί. Εγώ πιστεύω ότι το πρόβλημα πάντα είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας. Θες καφέ; Α, ναι, έναν καφέ τώρα πολύ θα τον ήθελα. Θες ραδιόφωνο; Άπαπα.