Η σοβαρότητα κι ο Pirandello

Ωραία που ’ναι τα βουνά Ωραία που ’ν’ τα χιόνια Μα πιο ωραία η θάλασσα Με τα ’σπρα τα γλαρόνια… Τον Ρίτσο μου θυμίζεις. Και συ μου θυμίζεις κάποιον, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιον. Τον Χάρισον Φορντ; Όχι, δεν είναι ηθοποιός. Άστο αυτό. Δεν μου λες, νομίζεις ότι είμαι σοβαρός; Ώρες - ώρες ναι. Αλλά έχεις κάθε δικαίωμα. Ενώ όμως εγώ είμαι σοβαρός αυτοί γελάνε. Κακό του κεφαλιού τους, αγνόησέ τους. Λες; Μου είπες να μην λέω κι ότι είμαι μικροαστός. Άλλο αυτό, τώρα λέμε αν είμαι πολύ σοβαρός. Νομίζω πως το είπαμε αυτό. Μου είπες να τους αγνοήσω. Μπράβο, αυτό να κάνεις. Ναι αλλά έτσι θα είμαι κι εγώ μικροαστός. Πώς δηλαδή; Έτσι είναι οι μικροαστοί, νομίζουν ότι είναι κάτι… τρομάρα τους. Τώρα δεν θέλω να πω, μην μ’ αναγκάζεις. Όχι, να πεις. Έκανε κι η μύγα κώλο… Αυτό κι αν είναι μικροαστικό. Ντε και καλά να με παρουσιάσεις μικροαστό, δεν λέω τίποτα. Όχι, να πεις. Αποφάσισε, να λέω ή να μην λέω; Να λες. Κι αν δεν σ’ αρέσει; Θα βρούμε μια μέση λύση. Οπότε μπορώ να λέω ό,τι θέλω; Φυσικά. Αρκεί να μην είναι μικροαστικό.