Οι καλικατζαρέοι κι ο Pirandello

Μου λένε που λες καμιά φορά ότι δεν μπαίνω και δεν λαϊκάρω άλλες σελίδες. Τους ορκίζομαι κι εγώ ότι δεν το κάνω από σνομπισμό, απλώς είμαι λιγουλάκι εσωστρεφής και μου φτάνουν τα δικά μου να θλίβομαι. Βαριέμαι πολύ δε τα παράπονα για την εκάστοτε εξουσία, τους σηκωμένους αντίχειρες και τις καρδούλες κι αυτό που σηκώνουν όλοι το χέρι και λένε Κυρία Κυρία… γιατί όλα αυτά πάνε στον βρόντο και δεν βγαίνει ποτέ τίποτα. Θα μου πεις ότι ούτε με τα καπάκια του Ροσινιόλ έβγαινε τίποτα κι ότι παρ’ όλα αυτά τα εκθείαζα. Ναι, φυσικά και δεν έβγαινε γιατί ο Ροσινιόλ δεν ήταν πολιτικάντης, ούτε έγινε κάτι διαφορετικό όμως ύστερα. Και πάλι θα μου πεις ότι ο Ροσινιόλ ήταν νέος. Ναι, ήταν. Αλλά ούτε πουλήθηκε ούτε μας πούλησε. Γιατί δεν λες τίποτα; Τι να πω; Οτιδήποτε, δεν έχεις άποψη; Έχω. Αλλά δεν θέλω να λες ότι σου κάνω υποδείξεις. Καλά. Μπορείς να πεις κάτι άλλο αν δεν σ’ ενδιαφέρουν αυτά που λέω. Δεν μου έρχεται κάτι, πες εσύ. Από τότε που σταμάτησε να ξημερώνει κάνουν οι καλικατζαρέοι πάρτι, δεν ξέρω αν το πρόσεξες. Φυσικά και το πρόσεξα, δεν είδες που έβαλα τη σκούπα ανάποδα; Κι εγώ έριξα αλάτι αλλά δεν φτάνει. Να ρίξουμε αγίασμα. Μα αφού δεν τα πιστεύεις αυτά. Τι σημασία έχει; Αν είναι να φύγουν…