Η ματαιότητα κι ο Pirandello

Είναι απαράδεκτα δύσκολο να συνεννοηθείς με τους ανθρώπους γιατί υποτίθεται ότι έχουν λαλιά. Έχουν φυσικά αλλά τη χρησιμοποιούν για ν’ ακούν τον εαυτό τους. Θα μου πεις ότι κι εσύ το ίδιο κάνεις, μιλάς μόνος σου. Ναι, το παραδέχομαι αλλά εγώ είμαι μονήρης ενώ οι άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι. Εντάξει βέβαια, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, έχει ο καθένας τις σκοτούρες του, καταλαβαίνω. Και υπάρχουν κι όλες αυτές οι ευκολίες… οι αντίχειρες και οι καρδούλες. Αλλά αυτό είναι συνθηματολογία κι αν πας να πάρεις ψάρια έτσι το πολύ - πολύ είναι να εισπράξεις μια μούντζα. Δεν είναι ακριβώς έτσι, τα παραλές. Μπορεί. Όλα έχουν και το αντίθετό τους βέβαια αλλά είναι κι αυτοί με τα μηνύματα που δεν σου λένε τι θέλουν ακριβώς αλλά το πάνε από δω κι από κει κι ενώ βλέπουν πως δεν ανταποκρίνεσαι συνεχίζουν μέχρι που με κάνουν έξαλλο. Δεν ξέρεις τι θες μου φαίνεται. Ναι… είμαι λίγο ασαφής αλλά σε γενικές γραμμές… Δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, αυτό είναι. Γίνεται κάπως ψυχοφθόρο όμως, δεν γίνεται; Γιατί το συνεχίζεις; Περνάω την ώρα μου. Και γιατί καμιά φορά κάνει γκελ αυτό που γράφω και το διασκεδάζω. Τότε δεν είναι πάντα έτσι άσχημα, γιατί παραπονιέσαι; Για τα παρατράγουδα, αυτά είναι της Πάνιας. Ωραία ήταν αυτή Πάνια, δεν ήταν; Εννοείς τα ευροπουλάκια; Εννοώ όλο αυτό το σκουπίδι που έβγαζε. Μην μου πεις πως σου άρεσε; Είναι ξύπνια κοπέλα. Υπερεκτιμημένη όπως όλα. Δεν σ’ αρέσει τίποτα, τι θες να σου δείξουν; Κάτι με νόημα. Δείχνουν αυτά που τραβάνε κόσμο, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Το λες σαν να φταίω εγώ. Δεν επιρρίπτουμε ευθύνες εδώ τώρα, συζητάμε. Κι αν δεν σ’ αρέσει τίποτα γιατί δεν κάνεις παρέες απ’ έξω; Δεν κατάλαβες, το απ’ έξω κι αν είναι. Τι να σου πω; Τίποτα, το συζητάμε. Για να το εμπεδώσουμε; Και γι’ αυτό. Αλλά κυρίως για το μάταιο του πράγματος.