Η “Μπλε φάλαινα” κι ο Pirandello

Δηλαδή δεν ανησυχείς; Ανησυχώ. Αλλά όλα είναι θέμα αξιολόγησης, στα κατάβαθά τους είναι πολύ πιο απλά. Κι αν έγραφα για παράδειγμα στον Καρυωτάκη θα του ’λεγα να μην το κάνει αν το κάνει για μας γιατί θα στενοχωριόμασταν μια - δυο μέρες κι ύστερα πάπαλα, θα πήγαινε κι αυτό στο καλό, όπως όλα τα άλλα. Αν το έκανε πάλι γι’ αυτόν θα του έλεγα εντάξει γιατί το άλλο είναι φθορά, κάνε το λοιπόν να τελειώνουμε και μην μας τη σπας. Τώρα αυτό το θεωρείς αποπεμπτικό; Όχι αλλά σιχαίνομαι και τις τζιριτζάτζουλες, αν θες να σε βλέπω σαν άνθρωπο στάσου στα πόδια σου και προχώρα. Ή κάνε το σαν ηρωική πράξη, μην σέρνεσαι στα πατώματα. Δεν είσαι καθόλου ρομαντικός. Δεν μπορώ τις συναισθηματολογίες, αυτό που κόβεις φλέβες κάθε μέρα. Αν δεν μπορείς να κάνεις καλά τον εαυτό σου… το θεωρώ αναξιοπρεπές, πώς να στο πω; Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, είσαι σκληρός. Το ξέρω. Αλλά αν δεν βοηθηθεί κανείς από μόνος του να μην περιμένει απ’ έξω, αυτό λέω. Κι αν δεν είναι αυτό κι είναι κάτι άλλο; Βρες έναν τρόπο να μου το πεις τότε. Κι αν δεν μπορείς κάνε μου μια αναπάντητη ή βάλε έναν άλλον. Κι αν δεν μπορεί ούτε κι αυτό; Θα λυπηθώ. Αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν είναι αυτό.