Τα Δεκεμβριανά κι ο Pirandello

Τι ώρα ξύπνησες; Δεν είχα ύπνο. Αφού κοιμήθηκες απ’ τις 10, πώς δεν έχεις ύπνο; Με ρώτησες τι ώρα ξύπνησα όχι τι ώρα κοιμήθηκα. Τις μαύρες σου έχεις; Όχι, γιατί να ’χω τις μαύρες μου; Δεν ξέρω, είσαι κάπως. Κάθε πρωί μου λες τα ίδια, πώς να ’χω δηλαδή κέφι μετά; Δηλαδή εγώ φταίω; Μ’ εκνευρίζεις. Κι εσύ μ’ εκνευρίζεις. Σε παρακαλώ, δεν έχω καθόλου όρεξη για καυγάδες. Δεν καυγαδίζω, εσύ ήρθες και μ’ έπιασες απ’ τα μούτρα, τι έχω, τι ώρα ξύπνησα, τι ώρα κοιμήθηκα… πώς να μην εκνευριστώ; Καλά, δεν ξαναμιλάω. Κάθε μέρα τα ίδια, δεν μπορείς να ξυπνήσεις ένα πρωί όπως όλος ο κόσμος; Τώρα ποιος το συνεχίζει; Το συνεχίζω γιατί με σκας. Ουφ, δεν σε αντέχω. Κάθομαι εδώ και πίνω ήσυχα έναν καφέ και μπαίνεις και μ’ αρχίζεις στις ερωτήσεις, τι θες να κάνω; Καλά τόσο τρομερό ήταν που σε ρώτησα τι ώρα ξύπνησες; Τι σημασία έχει τι ώρα ξύπνησα; Δεν με ρωτάς πώς είμαι, με ρωτάς τι ώρα ξύπνησα. Συγγνώμη που δεν είμαι χαρούμενος πρωί – πρωί, δεν θα το ξανακάνω. Μπορείς να μην είσαι ειρωνικός; Τι θες τώρα χριστιανέ μου; Εγώ δεν θέλω τίποτα, εσύ ήρθες ορεξάτος για καυγά. Εγώ φταίω που ενδιαφέρομαι. Ας το λήξουμε εδώ, δεν θέλω να τσακωθούμε. Δεν τσακωνόμαστε, εσύ τσακώνεσαι. Τέλος πάντων, ας το ξεχάσουμε. Σήμερα είναι επέτειος για τα Δεκεμβριανά, το ’Ξερες; Ναι. Και είπαμε να το γιορτάσουμε.