Οι “οικογενειακές” υποθέσεις κι ο Pirandello

Πέρασε κόσμος και κοσμάκης από δω. Δεν έμεινε τίποτα που να μην έψαξαν, δες τις ντουλάπες, τα συρτάρια… πάλι καλά που δεν ξέστρωσαν και το κρεβάτι. Εδώ έγινε πλιάτσικο κανονικό λέμε. Σου άφησαν τις καρέκλες. Το ψυγείο πώς δεν το πήραν; Εδώ δες, άδεια κουτιά. Η μάνα μου δεν αγόραζε πράγματα, αγόραζε άδεια κουτιά. Να εδώ, ένα ποτήρι. Και τα τηλέφωνα δουλεύουν… εδώ ο τοίχος είναι χάλια, ποιος ξέρει τι έγινε ή από πότε. Τα σήκωσαν όλα. Δεν μπορεί αυτό το πράγμα να το ’κανε μόνος του ένας άνθρωπος, εδώ έγινε συστηματική δουλειά, πήρε μέρες. Και δεν έχεις δει τίποτα, πήραν τις παλιές κατσαρόλες, τα πιάτα, τα μαχαιροπήρουνα. Καλά τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Αυτός είναι κανιβαλισμός. Εδώ δες, εδώ ήταν γεμάτο σεντόνια. Σου άφησαν το λάστιχο της μπανιέρας. Πετσέτες… οι μάνα μου είχε ένα σωρό πετσέτες… νυχτικά, φορέματα… ξεχείλιζαν οι ντουλάπες… τίποτα. Ξευτίλα. Τι άλλο να πω; Τι άλλο να πεις; Τίποτα. Κατάντια. Έλα, ηρέμησε, έτσι είναι η ζωή, βόθρος. Και δεν πρέπει να πεις βόθρος, πρέπει να πεις ή σηπτική δεξαμενή ή χώρος συγκέντρωσης λυμάτων και ομβρίων υδάτων γιατί υπάρχει και κόσμος ευαίσθητος. Όπως και να το πεις, το πράγμα ζέχνει. Κι αν καταλαβαίναμε τι γίνεται απ’ την αρχή, δεν θα μιλούσαμε σε άνθρωπο. Το λες αυτό τώρα γιατί αισθάνεσαι κάπως. Το λέω γιατί έτσι είναι. Αργά ή γρήγορα έρχεται μια ώρα και το συνειδητοποιείς. Ναι αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, δεν ζει μόνος του. Σκατά κουβέντα πιάσαμε. Είσαι βέβαιος ότι έτσι έγιναν τα πράγματα; μήπως δηλαδή είναι αλλιώς; Δεν έχω αποδείξεις. Αλλά δεν χρειάζονται αποδείξεις, είδες και μόνος σου, εδώ μπούκαραν τυμβωρύχοι. Ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος. Αυτό δεν μ’ ανακουφίζει. Τέτοιες ώρες - τέτοια λόγια… ξέχνα το. Δεν πρόκειται. Και τι θα κάνεις; Τίποτα. Δεν μ’ ενδιέφεραν τα πράγματα, ο τρόπος με πείραξε. Κρίμα. Ναι, κρίμα.