Οι αοριστολογίες κι ο Pirandello

Αν θες τη γνώμη μου όλα αυτά που λες δεν είναι παρά αοριστολογίες. Συμφωνώ. Δηλαδή το ξέρεις. Ναι. Αλλά καλύτερα αοριστολογίες κι άγιος ο Θεός παρά αυτά που μου ’ρχονται να πω. Γιατί δεν λες κάτι για το MEGA; Για όλες αυτές τις οικογένειες που θα μείνουν στον δρόμο; Τι θ’ αλλάξει άμα το πω και εγώ; Πώς… κάτι θα είναι κι αυτό. Το ξέρω. αλλά αν είναι κάποιος να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα δεν ξέρω γιατί πρέπει να το κάνω εγώ. Και κλείνεις τα μάτια. Πιθανόν. Αλλά ξέρεις τι άλλο σκέφτηκα σήμερα; Τι; Πώς είναι ένας τυφλός στον κόσμο των βλεπόντων. Του κουνάνε όλοι το δάκτυλο κι αυτός δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μπορεί και να μπορεί, δεν το ξέρεις… Ούτε κοινωνικές υπηρεσίες έχουμε… ούτε τίποτα. Μόνο περίσσια αναλγησία. Κι αν ρωτούσαμε κάποιον τυφλό για το MEGA θα μας έλεγε να πάμε να γαμηθούμε κι εμείς και αυτό, αυτό θα μας έλεγε. Εντάξει, έναν τυφλό μπορεί να μην τον ένοιαζε αλλά υπάρχουν κι άλλοι. Δεν μου λες, πού είναι η Τρέμη; Σπίτι της φαντάζομαι. Και πρέπει να χολοσκάω εγώ αν θα ’χει η Τρέμη δουλειά; Δεν μιλάω για την Τρέμη. Ναι αλλά έτσι κι αλλάξουν τα πράγματα η πρώτη που θα ’χει δουλειά θα ’ναι πάλι η Τρέμη, δεν θα ’μαι εγώ. Διακρίνω μια εμπάθεια. Κι εγώ διακρίνω ένα μεγάλο σκατό, δεν ξέρω αν είναι τηλεοπτικό. Τι είναι τώρα αυτό; Κοινωνική προσέγγιση; Τίποτα. Ζούμε στην Ελλάδα των αοριστολογιών, είπαμε.