Η καρέκλα κι ο Pirandello

Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Σαν να είμαι ένας άλλος. Μπορεί και να είσαι. Διατηρώ την ίδια ταυτότητα. Αυτό δεν λέει τίποτα. Λέει το όνομά μου, έχει τη φωτογραφία και τη τζίφρα μου. Αν νομίζεις ότι είσαι αυτός που λέει η ταυτότητα εντάξει. Αλλά εγώ μιλάω γι’ αυτά που δεν αναγράφονται στην ταυτότητα. Όλα ήταν εντάξει. Μέχρι που άρχισες να αμφιβάλεις. Δεν αμφιβάλω, το νιώθω. Συμβιβάσου μ’ αυτό το καινούργιο που νιώθεις τότε και ξέχασε την ταυτότητα. Αυτό το καινούργιο είναι σαν άσπρο χαρτί, δεν λέει τίποτα, δεν ξέρω ποιος είμαι. Ξέρεις. Απλώς δεν σ’ αρέσει. Ούτε αυτό το ξέρω. Σήκω και περπάτα πάνω - κάτω. Ορίστε. Είσαι εσύ, δεν είσαι; Όταν περπατάω ναι. Πιες λίγο νερό. Ορίστε. Ήπιες; Ήπια. Εσύ ή κάποιος άλλος; Εγώ. Αλλά όταν κάθομαι πίσω σ’ αυτήν τη καρέκλα δεν νιώθω εγώ… νιώθω άδειος. Άλλαξε καρέκλα. Ή κάτσε στον καναπέ. Κι εκεί νιώθεις άδειος; Δεν ξέρω, νομίζω. Είναι θέμα στάσης. Είναι θέμα στάσης και πρέπει να κινείσαι, να μην κάθεσαι. Εγώ σου μιλάω για το πώς νιώθω κι εσύ με κοροϊδεύεις. Κάθε μέρα το νιώθεις αυτό; Κάθε μέρα. Απ’ τη στιγμή που κάθομαι σ’ αυτήν την καρέκλα. Το νιώθεις κι όταν ξαπλώνεις; Εκεί νιώθω κουρασμένος. Άρα έχω δίκιο, φταίει η καρέκλα. Δεν φταίει η καρέκλα και το ξέρεις, εγώ φταίω. Αυτή η καρέκλα αντιπροσωπεύει για σένα κάτι που όλο το άλλο σου εγώ δεν το θέλει, γι’ αυτό αντιδράς. Μα δεν μπορεί να φταίει η καρέκλα, τι ξέρει η καρέκλα; Τίποτα. Ενώ εσύ ξέρεις. Και απαιτείς απ’ τον εαυτό σου πράγματα, πράγματα που όταν περπατάς ή όταν πίνεις νερό δεν τα απαιτείς, αυτό είναι. Και τι να κάνω; Τίποτα, αγνόησέ την. Αγνόησέ την και κάνε τη δουλειά σου όπως κάθε μέρα, χωρίς απαιτήσεις, δεν χτυπάς κάρτα. Και θα βρω έτσι τον εαυτό μου; Εξαρτάται ποιον εαυτό ψάχνεις, δεν είμαστε πάντα ίδιοι. Μάλλον… νιώθω καλύτερα ήδη. Είδες; Είναι που δίνεις σημασία σε ασήμαντα πράγματα, πρέπει ν’ αφήνεις το μυαλό σου ελεύθερο να σε πηγαίνει αυτό, εσύ ν’ ακολουθείς. Ωραία. Και τι να κάνω τώρα; Γράψε κάτι. Τι; Γράψε αυτά που είπαμε για την καρέκλα.