Η ισοπαλία κι ο Pirandello

Δεν σ’ αρέσει το ένα δεν σ’ αρέσει το άλλο, βρες κάτι που να σ’ αρέσει τέλος πάντων. Το θεωρείς εύκολο; Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά τα καλά δεν θέλουν σπρώξιμο. Και τι θέλουν; Άλλα πράγματα. Σαν τι πράγματα; Δεν ξέρω, άλλα για τον καθένα. Κι εσύ; Τι εγώ; Εσένα, υπάρχουν πράγματα που σου αρέσουν; Θα υπάρχουν. Δηλαδή κι εσύ, μια απ’ τα ίδια. Γιατί να διαφέρω εγώ; Γιατί είσαι όλο υποδείξεις, κάνε έτσι, μην κάνεις το άλλο… όλο λόγια. Έτσι λες; Ότι είμαι όλο λόγια; Έχω άδικο; Δεν έχει σημασία, μπορεί να είμαι έτσι που λες. Δεν έχεις και σπουδαίο ηθικό σήμερα, αυτό βλέπω. Από πού το συμπεραίνεις αυτό; Άλλη φορά θα μου έβαζες τις φωνές. Για ποιο λόγο; Που σου βγήκα με κόκκινο. Και τι βγήκε μ’ αυτό; Πώς δεν τα καταπίνω αμάσητα εκείνα που λες. Αν το θεωρείς σοβαρό τώρα αυτό εντάξει, κέρδισες. Δεν σε νοιάζει; Καθόλου. Δεν έχει γούστο έτσι, κανονικά πρέπει να εκνευριστείς. Γιατί να εκνευριστώ; Που σε κέρδισα, έτσι γίνεται. Με κέρδισες στα λόγια… αλλά αν σ’ αρέσει αυτό κέρδισα μάλλον εγώ. Δεν καταλαβαίνω. Δεν πειράζει, καταλαβαίνω εγώ.