Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

Το προκάτ κι ο Pirandello

Μα πώς μπορείς κι είσαι πάντα σχεδόν έτσι ψύχραιμος; Κρατάω αποστάσεις ενώ εσύ… Ενώ εγώ τι; Τα παίρνεις όλα προσωπικά. Θες να πεις πως δεν είμαι αντικειμενικός; Κάνεις ό,τι μπορείς, δεν λέω. Δεν λες αλλά αυτό εννοείς. Να, δεν μπορείς να κάνεις μια συζήτηση δίχως να τη φιλτράρεις. Δεν τη φιλτράρω, απλώς δεν είμαι τέρας αδιαφορίας. Το πολύ ενδιαφέρον βλάπτει, χρειάζεται ένα μέτρο. Μου βγαίνει αυθόρμητα. Να περιορίσεις τον αυθορμητισμό σου τότε. Μα εγώ σε ρώτησα πώς μπορείς κι είσαι έτσι ψύχραιμος, δεν σε ρώτησα τι πρέπει να περιορίσω. Δεν κατάλαβα ότι έπρεπε να δώσω κάποια συγκεκριμένη απάντηση, νόμιζα πως κουβεντιάζαμε. Κουβεντιάζουμε αλλά άλλα ρωτάω κι άλλα απαντάς. Ρώτα με κάτι άλλο τότε που να μην έχει προεκτάσεις. Μα αυτό δεν θα ήταν συζήτηση. Ρώτα με κάτι για την τέχνη. Με κουράζουν οι συζητήσεις για την τέχνη. Ρώτα με κάτι άλλο τότε, για την πολιτική… τον έρωτα… τόσα θέματα υπάρχουν. Δεν μπορώ να συζητάω προκάτ. Κακώς. Στο προκάτ ξέρεις τι βλέπεις, δεν παραγγέλνεις κάτι και παραλαμβάνεις κάτι άλλο. Αυτό το κάνεις με τα ρούχα ή τα σπίτια, δεν το κάνεις όταν συζητάς. Ναι αλλά έτσι μπορείς να μένεις και ψύχραιμος, δεν σου ’ρχεται κεραμίδα. Αυτό είναι προκάτ ψυχραιμία. Με ρώτησες πώς το κάνω, δεν με ρώτησες τι είναι.