Τα λεωφορεία κι ο Pirandello

Δεν γράφω σε άλλους γιατί ό,τι κι αν πεις… ακόμα και καλημέρα να πεις, ο άλλος κάτι άλλο θα καταλάβει, δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή. Δικαιολογίες, βαριέσαι, γι’ αυτό δεν γράφεις. Ε ναι, υπάρχει κι αυτό. Αλλά είναι και το ότι δεν υπάρχει επίπεδο συνεννόησης, ο καθένας κι η πλατφόρμα του. Δεν είναι λίγο σαν να κρυφακούς στο λεωφορείο όλο αυτό; Ναι, δηλαδή κάπως. Τι κάπως; Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν μιλάνε στα λεωφορεία. Ναι, σωστά. Σκουντιούνται και βρίζονται. Αλλά κι εδώ το ίδιο γίνεται. Ένα λεωφορείο που δεν πάει πουθενά. Ή ένα λεωφορείο που στέκετε. Ή που απεργεί. Ή που είναι για να είναι, χωρίς λόγο. Ανήκουμε κι εμείς σ’ αυτή την τάξη όμως. Ναι, φυσικά. Πρέπει να υπάρχει κι άλλος τρόπος. Να πας με τα πόδια, όπως παλιά. Ή με τον γάιδαρο. Θα σε λέγανε γραφικό άμα κυκλοφορούσες με γάιδαρο. Κι οι αποστάσεις είναι τεράστιες για να τις πας με τα πόδια. Πας με το αυτοκίνητο. Δεν είναι σαν να πηγαίνεις με το λεωφορείο; Είναι… δηλαδή κάπως. Δεν είσαι συγκεκριμένος σήμερα, τι έχεις; Θα ήθελα να είμαι αλλού. Αλλά και το αλλού είναι σαν το εδώ. Δεν είναι όλα τα αλλού ίδια. Τα κάνουμε ίδια. Και τι να κάνουμε; Να μην πηγαίνουμε πουθενά; Δεν είπα αυτό. Είναι… Ξέρω. Κάπως.