Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

Η ταινία κι ο Pirandello

Νοιώθεις πως σε πιέζει ο χρόνος; Πολλές φορές. Εγώ πάλι νομίζω ότι εμείς τον πιέζουμε. Για την ακρίβεια ότι τον συμπιέζουμε. Τι εννοείς; Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έζησα στη Σαρανταπόρου αλλά έτσι που ζιπάρονται διαρκώς τα πράγματα αυτή η αίσθηση του πολύ χάθηκε. Είναι η επανάληψη που τα εξομοιώνει, αν έκανες διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα τώρα θα σκεφτόσουν αλλιώς. Την καταλαβαίνω τη διαφορά αλλά ο ίδιος ο χρόνος εξατμίζεται και μένουν μόνο τα ξεχωριστά, η καθημερινότητα εξαφανίζεται. Λογικό είναι. Μα δεν ταξιδεύουμε με υπερταχεία. Χρειάζεται κάποιο διάστημα ν’ αφομοιωθούν και δεν τους τον δίνουμε, τρέχουμε απ’ το ένα στο άλλο. Ναι. Αλλά έτσι δεν ξέρεις τι έζησες πραγματικά και τι όχι, είναι σαν να χάνεται φιλμ στο μοντάζ, σαν αφηρημένη ταινία. Και πού το κακό; Δεν είπα αν είναι καλό ή κακό, είπα πώς γίνεται. Και που τα νέα είναι συνέχεια τα ίδια. Αυτό πότε το είπες; Τώρα. Αλλά είναι σαν να βλέπω συνέχεια την ίδια ταινία.