Η ενδοχώρα του pirandello

Ο pirandello βαριέται απίστευτα τον τελευταίο καιρό. Τόσο που τις προάλλες είχε τη φαεινή να χαρτογραφήσει την περιοχή του. Αν υποθέσατε κάτι περί κτηματολογίου, απατάσθε.
Όταν το πρωτοσκέφτηκε του φάνηκε απλό, θα ήταν όπως κάνει κάποιος ένα τοπογραφικό, θα όριζε ένα σημείο κι από ‘κει και πέρα όλα θα ήταν τυφλοσούρτης.
Τα πράγματα βέβαια εξελίχθηκαν διαφορετικά και η χαρτογράφηση εγκαταλείφθηκε, πριν καν αρχίσει. Αν ο λόγος ήταν απλός, ή δεν ήταν, αυτό θα το κρίνουν οι άλλοι, δηλαδή εσείς .
Ας υποθέσουμε, σκέφτηκε, πως θέλουμε να κάνουμε μια συγκεκριμένη κάτοψη, ενός διαμερίσματος λόγου χάρη, κάτι απλό. Τι χρειαζόμαστε; Ένα μέτρο, μια κόλλα χαρτί κι ένα μολύβι. Μετά θα ξεκινήσουμε από την είσοδο και ακολουθώντας μια αριστερόστροφη ή δεξιόστροφη πορεία ανάλογα με τη διαρρύθμιση του σπιτιού, μετράμε και σχεδιάζουμε, με απλές γραμμές τις διαστάσεις του κάθε χώρου στο χαρτί. Αν έχουμε τις γνώσεις ή προσπαθήσουμε αρκετά μπορούν αυτές οι σημειώσεις να προσεγγίζουν την ακρίβεια ή την καθαρότητα ενός αρχιτέκτονα.
Φαίνεται όντως απλό.
Τότε; Γιατί δεν το έκανε ο pirandello;
Το πρόβλημα εντοπίστηκε εξ αρχής, μου εκμυστηρεύτηκε, και επειδή είδε πως δεν καταλάβαινα μου εξήγησε.
Βρήκα το μέτρο, μου είπε και μου το έδειξε, μετά πήρα μια κόλλα χαρτί κι ένα μολύβι και στάθηκα σ’ αυτή την πόρτα εκεί. Μετά, μέτρησα την απόσταση από την πόρτα στον τοίχο και κατέγραψα αυτή τη διάσταση, μετά από τον τοίχο ως τη γωνία, μετά το κενό της ενδιάμεσης πόρτας και είχα υπόψη μου να κάνω έτσι όλο τον γύρο του σπιτιού και να ξαναφτάσω εκεί που ξεκίνησα, δηλαδή εδώ, είπε και πήγε και στάθηκε πάλι στην πόρτα.
Και γιατί δεν το έκανες; Ρώτησα όπως θα ρωτούσε ο καθένας.
Γιατί, είπε ο pirandello, δεν ήθελα να κάνω μια κάτοψη, δεν ήταν αυτή η αρχική μου πρόθεση, ήθελα να χαρτογραφήσω, αν γίνεται αυτό, την περιοχή μου. Θεώρησα πως περιοχή μου δεν ήταν αυτός ο χώρος, γιατί κάλλιστα θα μπορούσα να βρίσκομαι και εδώ, είπε και στη συνέχεια μετακινήθηκε, ή εδώ, είπε και πήγε μετά στο παράθυρο, το άνοιξε κι έδειξε έξω, ή σ’ έναν άλλον χώρο ή σ’ έναν άλλον.
Είδε πως δεν καταλάβαινα και συνέχισε, εννοώ πως υπήρχαν εκατομμύρια, αμέτρητες συντεταγμένες για να καταγράψω αυτό το έξω.
Αυτό το έξω; Ρώτησα.
Μάλιστα, μου είπε, και αυτό το έξω ανήκει ταυτόχρονα και σε ‘σας, ή σ’ όποιον άλλον θα τύχαινε να βρίσκεται επίσης εδώ, ή εκεί.
Υποκρίθηκα πως κατάλαβα και τον ρώτησα αν θα έκανε τέλος πάντων αυτή την χαρτογράφηση.
Φαίνεται πως δεν έγινα αρκετά κατανοητός, είπε ο pirandello, αν όλα αυτά μπορούν να χαρακτηρισθούν απ’ τον καθένα που θα βρισκόταν εδώ ως δική του περιοχή, σημαίνει ότι απλώς ο ίδιος θα έκανε λάθος και πως κι εγώ δεν θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω δική μου, καταλάβατε;
Κούνησα το κεφάλι μου.
Η μόνη περιοχή που είναι δικιά μου είναι αυτή που δεν θα μπορούσε να είναι και δικιά σας την ίδια στιγμή, είπε πολύ σοβαρά.
Μόνο το συγκεκριμένο σημείο, και συγκεκριμένα αυτό που αποτελεί το εγώ μου, μου ανήκει, διευκρίνισε। Και αυτό δεν χρειάζεται να το χαρτογραφήσω, ξέρω ανά πάσα στιγμή που ακριβώς βρίσκεται.