Το πρωινό του pirandello

Άκουγα μες τον ύπνο μου κάποιο θόρυβο και άλλαξα πλευρό προσπαθώντας προφανώς να τον αγνοήσω. Ήταν πολύ αργά πια όμως, είχα ήδη ξυπνήσει. Ένα αεράκι χτυπούσε μια πόρτα μέχρι που έριξε κάτω και το κλειδί, σηκώθηκα να το μαζέψω και να κλείσω την πόρτα, να μην βαράει. Την έκλεισα αλλά ο ύπνος είχε δραπετεύσει ήδη από το παράθυρο.
Άκουσα τότε έναν θόρυβο στην κουζίνα. Ο pirandello είχε ξυπνήσει κι αυτός κι έφτιαχνε καφέ.
Γιατί ξυπνήσατε τόσο νωρίς, ρωτήσαμε και οι δύο ταυτόχρονα.
Εγώ, είπε ο pirandello, απλώς δεν κοιμήθηκα, μπορώ μήπως να σας κάνω μια ερώτηση, ή είναι μήπως πολύ πρωί;
Πήγαμε και καθίσαμε στο σαλόνι, ο pirandello μου πρόσφερε μπισκότα, δεν είναι ακριβώς πρωινό αυτό, είπε, αλλά έχουμε χρόνο γι’ αυτό.
Τι είναι αυτό που σας απασχολεί τόσο, ρώτησα.
Μπορεί κάποιος να μισεί την ανία, ρώτησε εκείνος, το θεωρείτε λογικό;
Εννοείτε το σχόλιο που λάβατε χθες;
Ναι, αυτό ακριβώς εννοώ.
Της απαντήσατε;
Όχι, με προβλημάτισε, όχι σαν σχόλιο αυτό καθαυτό, με προβλημάτισε το ότι δεν μπορεί ενδεχομένως να υπάρξει μια κοινή οπτική.
Μα πώς να υπάρξει κοινή οπτική με έναν άγνωστο, δεν είναι παράλογο;
Το θεωρείτε απίθανο;
Το θεωρώ πιθανότερο.
Ο pirandello πήγε και στάθηκε μπροστά στον υπολογιστή, θέλετε να σας διαβάσω τι
ακριβώς θα της έγραφα;
Ήπια μια γουλιά καφέ και άναψα ένα απ’ τα τσιγάρα που έχει στο τραπέζι του καθιστικού, χύμα σ’ ‘ένα βαθύ γαλάζιο πιάτο της Βερναρδάκη, πήρα μια βαθιά ρουφηξιά και κατένευσα, θα μου το διάβαζε έτσι κι αλλιώς.
Maya, είπε μεγαλόφωνα ο pirandello σαν να απευθυνόταν σε κάποια που ήταν ήδη στο δωμάτιο και του είχε υποβάλλει ένα δευτερόλεπτο πριν μια ερώτηση, το μίσος είναι μεγάλη κουβέντα δεν θα το εννοείτε... αλλά , αν το εννοείτε μισείτε την ανία που πραγματεύεται ή θεωρείτε τον ίδιο τον pirandello ανιαρό; Ποια ζωή δεν είναι κατά τη γνώμη σας ανιαρή; Λέτε πως επιθυμείτε τα ζόρια, τι σας κάνει να νομίζετε πως μια ανιαρή ζωή δεν είναι και ζόρικη;
Εσείς κάνετε μια ζωή τύπου Α, ο pirandello μια τύπου Β, μην είστε τόσο αυστηρή θέλει να πει.
Γύρισε και με κοίταξε, σαν να γύρευε να του πω τη γνώμη μου.
Αυτό ήταν;
Αυτό ήταν.
Ωραία, είπα, και γιατί έχετε όλους αυτούς τους ενδοιασμούς;
Δεν έχω ενδοιασμούς, είπε ο pirandello, απλώς σκέφτομαι τι μπορεί να είναι ανιαρό για τον καθένα.
Μετά αφοσιώθηκε στον υπολογιστή και με αγνόησε εντελώς, σαν να μην υπήρχα