Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Ο άθλος του Pirandello

Ο pirandello ένοιωσε εκείνο το πνίξιμο που τον πιάνει πάντα όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, αν κι αυτό είναι πάντα απλώς σχήμα λόγου.
Άνοιξε τις πόρτες και τα παράθυρα μπρος πίσω, έτσι που ο αέρας έμπαινε απ’ τη μια κι έβγαινε απ’ την άλλη, βιαστικός.


Και ω του θαύματος, το σπίτι καθάρισε… όπως οι στάβλοι του Αυγεία.
Αλλά και πάλι, είπε, πόσο καιρό μπορείς ν’ αφήσεις ανοιχτά τα παράθυρα;