Οι Βάρβαροι, οι “κοκόρι” κι ο pirandello

Επιστρέψαμε όπως μας είχε πει, την επομένη.
Ο pirandello χωμένος βαθιά στην πολυθρόνα του είχε αποκοιμηθεί ενώ η τηλεόραση απέναντί του έπαιζε. Τον σκούντηξα ελαφρά στον ώμο. Πετάχτηκε ξαφνιασμένος.

«Τι έγινε;» ρώτησε απογοητευμένος, «αποκοιμήθηκα;»

Του έδειξα τα εκρηκτικά που ‘χε ακόμα περασμένα στην μέση του.
Κοίταξε κι αυτός, «α, ναι» είπε, «είναι κι αυτά». Σηκώθηκε ύστερα προσέχοντας να μην αγγίξει τον διακόπτη, έφερε τη ζώνη τα πίσω μπρος και αφαίρεσε προσεκτικά τις μπαταρίες.

Τον κοίταζα εμβρόντητος.

«Είναι σαν τους κόκορους» είπε δείχνοντάς μου τις μπαταρίες, «ξέρεις, απ’ την ταινία. Άμα βγάλεις τους κόκορους δεν κάνει τίποτα το δίκαννο. Τώρα όλα αυτά δεν είναι παρά ένας σωρός παλιοσίδερα, δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν».

«Μα τι είναι τέλος πάντων αυτά τα καμώματα;» έκανα σχεδόν έξαλλος.

«Αυτά τα καμώματα θα ήταν μια κάποια λύσις» είπε ο Pirandello ενώ ξεφορτωνόταν τα εκρηκτικά, «κάπως σκέφτηκα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου… απ’ ό,τι φαίνεται όμως δεν κατάφερα και πολλά πράγματα».

Δεν είπα τίποτα αλλά από τον τρόπο που τον κοίταζα ήταν σαν να είχα γραμμένη την ερώτηση στη φάτσα μου.

«Δεν δείλιασα, περίμενα την κατάλληλη στιγμή» απολογήθηκε, «αλλά καμιά δεν μου φαινότανε κατάλληλη. Μετά θυμάμαι ότι σκέφτηκα να περιμένω να συγκεντρωθούν αυτοί στη Βουλή αλλά επί ώρα έδειχνε διαφημίσεις… κι εκεί πάνω φαίνεται πως με πήρε ο ύπνος».

Έκανε να φύγει αλλά στα μισά ξαναγύρισε, «η αλήθεια είναι πως ήμουν αναποφάσιστος» είπε, «αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να τα σκέφτεσαι».

http://cavafis.compupress.gr/kavgr_29.htm