Η “προκήρυξη” του Pirandello

Ο pirandello έδειχνε έναν εκνευρισμό απ’ το πρωί. Κάπνιζε συνεχώς και κάθε τόσο πήγαινε να δει αν λειτουργεί το τηλέφωνο.
Κάποια στιγμή που χρειάστηκε να κάνω ένα τηλεφώνημα μου είπε πως περίμενε να του τηλεφωνήσουν κι αν ήθελα μπορούσα να μιλήσω απ’ το κινητό. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να βγω έξω μες τη βροχή. Του το είπα και μου υπέδειξε μία ομπρέλα.

Όταν επέστρεψα φαίνεται πως η υπόθεση είχε διεκπεραιωθεί, «τώρα μπορείς να πάρεις όσα τηλέφωνα θες» μου είπε, «τελείωσα».

Έβαλα την ομπρέλα στην άκρη και πήγα ξανά στο τηλέφωνο.
«Πριν κάνεις οτιδήποτε όμως» είπε ο Pirandello, “θα ήθελα να καταθέσεις κάποια χρήματα σ’ έναν λογαριασμό, πρόκειται για μία παραγγελία».
«Τι παραγγελία είναι αυτή;» ρώτησα.
«Υλικό πολέμου» είπε.

Κοίταξα το χαρτί με τον λογαριασμό που έπρεπε να γίνει η κατάθεση κι αναγνώρισα αμέσως τη φίρμα, «μα εδώ λέει κατάστημα χαρτικών» είπα σαστισμένος.
«Το ξέρω» έκανε αυτός, «θα ξεκινήσουμε αρχικά με την προπαγάνδα, θα κάνουμε στην αρχή χαρτοπόλεμο… μετά βλέπουμε».

Κοίταζα χωρίς να λέω τίποτα.
Ο Pirandello πήγε στον υπολογιστή του και άνοιξε τη σελίδα του blog.
“Τώρα σε παρακαλώ θα ήθελα να μείνω μόνος» μου είπε, «έχω να συντάξω μία προκήρυξη».

Πήγα να ετοιμάσω τα χαρτιά μου, θα πήγαινα στην συνέχεια για ‘κείνην την κατάθεση. Όταν ξαναπέρασα ο pirandello είχε πάει στην τουαλέτα. Δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ κι έριξα μια ματιά σε ‘κείνα που έγραφε.

«Παιδιά» έγραφε, «η ζωή μας διαψεύδει όλους. Διαψεύδει τα πάντα, την αγνότητα, τους αγώνες, τα ιδανικά. Δεν αδικώ τη σκληράδα σας, δεν αδικώ τα θέλω σας, δεν αδικώ τίποτα. Να ξέρετε όμως πως αυτό που ζείτε είναι ένα όνειρο… ένα άσχημο όνειρο που θα το θυμάστε για πάντα, με αγάπη, αυτό είναι το περίεργο. Μην το ξεχάσετε».