Ο μικρός ταχυδακτυλουργός κι ο pirandello

Ο pirandello καθόταν σε μια γωνιά και παρακολουθούσε επί ώρα τους συνδαιτυμόνες του. Παρατήρησε πως ο καθένας έλεγε ή έτεινε να σκέφτεται αποκλειστικά τα δικά του. Δεν του άρεσε και το καζάν ντιπί κι απογοητεύτηκε.
Παρακολουθούσε τον νεαρό της παρέας ο οποίος δεν σταμάτησε λεπτό να επιδεικνύει τις ταχυδακτυλουργικές του ικανότητες πετώντας μια τράπουλα στον αέρα και μαζεύοντας την ακαριαία μετά, πριν πέσει κάτω.
Ρώτησε τον νεαρό αν έκανε κι άλλα κόλπα με τα χαρτιά κι εκείνος του έκανε κάτι άλλο εξ ίσου δύσκολο και ακατόρθωτο, παριστάνοντας τον πολύ άνετο.
Καθώς προχωρούσε η βραδιά κι εκείνος είχε αρχίσει να κουράζεται, παρότρυνε τον νεαρό να του πει τη γνώμη του για τους πίνακες.
Ο νεαρός πήγε και στάθηκε μπροστά σε τέσσερις μικρούς πίνακες που ήταν στον τοίχο και τους κοίταξε με προσοχή.
Ο Pirandello περίμενε υπομονετικά να του πει τη γνώμη του ο ειδικός.
Ο νεαρός τους κοίταξε έτσι, τους κοίταξε αλλιώς, γύρισε το κεφάλι του ανάποδα να τους δει τα πάνω – κάτω, ξεφύσησε και στο τέλος κατέληξε πως ο ένας του ‘φερνε στο μυαλό ένα ανεστραμμένο κεφάλι και πως του άρεσε ή προτιμούσε έστω έναν άλλον, κάποιον που μπορούσες ευκρινώς να δεις έναν κύκλο.
Ο Pirandello έχασε εντελώς το ενδιαφέρον του και δεν είπε τίποτα.
Όταν αργότερα μείναμε εμείς κι εμείς τον ρώτησα τι είχε να πει πάνω στο συγκεκριμένο.

«Ότι αυτή η ζωγραφική δεν λέει απολύτως τίποτα, ή ότι ο μικρός θα γίνει καλός ταχυδακτυλουργός» είπε. Μετά καληνύχτισε και πήγε για ύπνο, τελείως απογοητευμένος.