Το ρίσκο του Pirandello

Ο pirandello ξύπνησε με τις ανάποδές του πρωί – πρωί, έφτιαξε καφέ και τα σχετικά, διάβασε μερικά σχόλια και έψαξε κι αυτός να δει τι να γράψει.
Εγώ καθόμουν πιο πέρα ως συνήθως, μπερδεμένος είναι η αλήθεια στις σκέψεις μου. Δεν τον πρόσεξα που σηκώθηκε κι αγνάντευε τη θάλασσα απ’ το παράθυρο.

«Ωραίο καιρό κάνει σήμερα» είπε, «λιακάδα και σχεδόν δεν φυσάει».

«Ξέρεις» με διέκοψε πάνω που θα έλεγα κάτι, «όλα γίνονται κανονικά, προβλεπόμενα, είναι πολύ ενοχλητικό να μην συμβαίνει κάτι που δεν μπορείς να προβλέψεις».

Σκέφτηκα τι εννοούσε αλλά πολλές φορές είναι σαν να μιλάει μόνος του, σαν να μην θέλει απάντηση και δεν είπα τίποτα.

«Σκεφτόμουν αυτό που γίνεται με τα σχόλια» είπε κοιτάζοντας πάντα τη θάλασσα, «πόσο πολύ μοιάζουν με τα κύματα, μοιάζουν κι αυτά προβλεπόμενα, πανομοιότυπα. Λες κάτι και ξέρεις πως ο συγκεκριμένος θα πει αυτό, ο άλλος εκείνο. Είναι τόσο βαρετό αυτό».
«Μα ο καθένας έχει το ύφος του» είπα, «εσύ δεν γράφεις μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο;»
«Ναι» έκανε. «Εγώ όμως δεν γράφω σχόλια».
«Πώς δεν γράφεις; Δεν απαντάς;»
«Άλλο αυτό, αυτό το κάνω από ευγένεια. Στην ουσία δεν γράφω σχόλια».
«Κι οι άλλοι από ευγένεια σου γράφουν».
«Σωστά, αυτό εννοώ» είπε και γύρισε προς το μέρος μου, «δεν είναι σχολιασμός όμως αυτό, είναι αλληλογραφία».
«Κι εσύ τι θες;»

Αντί απάντησης πήγε και κάθισε στον υπολογιστή.
«Ορίστε» έγραψε. «Η Maya θα πει: αχαχα. Η anepidoti θα με βάλει κατά κάποιο τρόπο στη θέση μου, η fractal θα παρερμηνεύσει μάλλον αυτά που λέω, η ΟΘΠΚ θα μου γράψει ένα κατεβατό στο δικό μου ύφος, η απονενοημένη θα με γράψει κανονικά, η Λενιώ θα πει δυο λέξεις ανάμεσα σε …, όλα είναι κάπως προβλεπόμενα».
«Δεν καταλαβαίνω» του είπα, «αν τα γράψεις αυτά δεν πρόκειται ποτέ να σου ξαναγράψει κανείς».
«Ναι» έκανε ο Pirandello, “υπάρχει θα έλεγα μια τέτοια πιθανότητα. Στη ζωή όμως πάντα πρέπει να ρισκάρεις για κάτι καλύτερο».