Η “αφιέρωση” του Pirandello

«Και δηλαδή... πώς αισθάνεσαι;», με ρώτησε ο pirandello.
«Πώς να αισθάνομαι; Περίεργα».
«Θα έχεις διάφορες αγωνίες τώρα φαντάζομαι», είπε.
«Αγωνίες δεν ξέρω», είπα, «έχω πολλά πράγματα να κάνω, αυτό ναι».
«Θα σε βοηθούσα αλλά δεν θέλω να εκτεθώ, καταλαβαίνεις. Θέλω να διατηρήσω την ανωνυμία μου».
«Ανωνυμία;», ρώτησα, «ως pirandello;»
«Τέλος πάντων, καταλαβαίνεις υποθέτω. Δεν θέλω ν' ανακατευτώ... πώς να στο πω;»
«Μα δεν σου ζήτησε κανείς να κάνεις τίποτα».
«Ναι, αλλά επειδή δεν ξέρω πώς σκέφτεσαι, πώς θα σκεφτόταν δηλαδή ο καθένας... είμαι σε δύσκολη θέση, γι' αυτό δεν μιλάω... θα φανεί σαν να προσπαθώ να σου κάνω διαφήμιση και δεν θέλω».
«Δεν υπάρχει θέμα», είπα. «Το κάνουν άλλοι ήδη αυτό, ο καθένας με τον τρόπο του».
«Ναι, ήταν εξαιρετικό αυτό που κάνανε, το είδα».
Ναι, να 'ναι καλά τα παιδιά», είπα.
«Θα μου γράψεις μια αφιέρωση στο βιβλίο;», ρώτησε.
«Θα σου γράψω», είπα, «θα σου κάνω ειδική αφιέρωση».
«Φαντάζομαι πως θα είναι δύσκολο ν' αφιερώνεις κάτι. Και μάλιστα σε ανθρώπους που δεν έχεις δει καν».
«Ναι, είναι κάπως. Το θέλουν όμως, τι να τους πω;»
«Τίποτα, τίποτα, απλώς να υπογράφεις σε κάποια σελίδα, τουλάχιστον».
«Ναι, έτσι έχω σκοπό να κάνω».
«Δηλαδή και σε 'μένα απλώς θα υπογράψεις; Εγώ θέλω κάτι διαφορετικό».
«Τι διαφορετικό;»
«Δεν ξέρω, να βρεις».

… και κάθομαι τώρα και σπάω το κεφάλι μου τι είδους αφιέρωση να κάνω στον καθένα. Κι έχω κι αυτόν τον τρελό κάθε τρεις και λίγο να με ρωτάει τι βρήκα. Τι μπλέξιμο…