Ο “άγνωστος” blogger κι ο pirandello

«Μετά από τόσο καιρό εδώ λοιπόν…», έλεγε ο pirandello κοιτάζοντας την οθόνη, «νομίζω πως χάσαμε τον καιρό μας, κι εσείς και εγώ».
«Μιλάς στο Skype;», ρώτησα χαμηλόφωνα.
«Όχι», είπε. «Δεν έχω καν συνδεθεί».
«Και με ποιόν μιλάς τότε;», ρώτησα.
«Με κανέναν. Μιλάω γενικώς, στον “άγνωστο” blogger… σε ‘μένα, δεν ξέρω».
«Στον “άγνωστο” blogger;»
«Ναι, σ’ αυτόν που κρύβεται εκεί έξω, που με βομβαρδίζει με τα σχόλιά του, που του εκμυστηρεύομαι την καθημερινότητά μου, τις σκέψεις μου, ξέρεις».
«Και τι έχεις να πεις μ’ έναν άγνωστο;»
«Αυτό είναι το θέμα», έκανε. «Μ’ έναν άγνωστο δεν λες τίποτα… έλα όμως που αυτός λέγεται blogger, είναι ας πούμε συνάδελφος, είναι αυτός που αναπληρώνει το κενό, πώς να στο πω, ο απαραίτητος θεατής, χωρίς αυτόν δεν έχει νόημα τίποτα».
«Τα παραλές τώρα, δεν είναι παρά ένας άγνωστος του διαδικτύου. Στον δρόμο ούτε που θα γύριζες».
«Είδες; Στον δρόμο ούτε που θα γύριζα κι εδώ είμαστε όλοι με το ‘σεις και με το ‘σας».
Σηκώθηκε απ’ το τραπέζι του και πήγε στο παράθυρο. Συνηθισμένος σ’ αυτά τα καμώματα περίμενα την επόμενη ερώτηση… και δεν άργησε.
«Τι πιστεύεις;, με ρώτησε. «Πιστεύεις πως είμαστε υποκριτές; Ή κάτι ακόμα χειρότερο, αναξιόπιστοι μήπως; Ή απλώς πουκάμισα αδειανά;»
«Πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σ’ αυτά;»
«Δε χρειάζεται», είπε. «Νομίζω πως όλοι έχουμε την απάντηση».