Τα “μεθεόρτια” κι ο pirandello

Είχαμε απομείνει εμείς κι εμείς. Η μουσική έπαιζε χαμηλά κι ενώ είχαμε τελειώσει με τα τυπικά, ο pirandello δεν έδειχνε διατεθειμένος να φύγει, πριν βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
«Ώστε η κυρία Βούλτεψη θεώρησε πως πρόκειται για προπαγάνδα;», ρώτησε πίνοντας ήρεμα το κρασί του.
«Ναι, το δήλωσε νομίζω απερίφραστα. Είπε μάλιστα πως ο εκδότης την παγίδεψε... κι ότι μετά παγιδεύτηκε από το ίδιο το μυθιστόρημα. Δεν ήταν σίγουρη ωστόσο ότι επρόκειτο για μυθιστόρημα, ότι η μία σελίδα αναιρούσε την άλλη, κάτι τέτοιο είπε».
Μου 'ριξε μια συνωμοτική ματιά, ανασήκωσε τον ώμο του, όπως θα έκανε κι ο επίτιμος και χαμογέλασε. «Ναι», είπε, «γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;»
«Εκ των υστέρων που το σκέφτομαι, μπορεί η κυρία Βούλτεψη να ήθελε απλώς να αστειευτεί», είπα πιστεύοντας πως εκτόνωνα έτσι την κατάσταση. «Είναι λογικό να έχει μια τέτοια θέση, νομίζω πως ενεπλάκη και συναισθηματικά, είδες ότι αναφέρθηκε στην περίπτωση Μπακογιάννη. Δε μπορείς ν' αντιτάξεις κάτι πάνω σ' αυτό».
«Ναι, σωστά», είπε. «Αριστοτεχνικά θα έλεγα. Όπως και στο μαθητικό κίνημα εκείνη την περίοδο, και για την προσωπική της εμπειρία στη Νομική, ήταν γενικά ένθερμη, έγραψες κι εσύ αυτά που έγραψες για τους δημοσιογράφους, δηλαδή και πάλι καλά να λες, τι ήθελες να πει;»
«Ναι, φυσικά», είπα. «Ωστόσο αν ήθελε να το δει θεωρητικά το θέμα θα έπρεπε να σταθεί στο περιεχόμενο των προκηρύξεων...»
«Μα…», με κοίταξε στα μάτια, «πιστεύεις πραγματικά πως θα έκανε κάτι τέτοιο;»
«Όχι αλλά θα προτιμούσα ας πούμε μια κατά μέτωπο επίθεση, αν είχε να αντιτάξει κάτι».
«Μα, οι αντικαθεστωτικοί είναι για να λένε αγαπητέ μου», είπε. «Οι αντικαθεστωτικοί για να λένε κι οι άλλοι για να τους αγνοούν, είναι διακριτοί οι ρόλοι».
Η βροχή είχε σταματήσει όταν φύγαμε και ξεχάσαμε την ομπρέλα μας στο μαγαζί.