Οι πρόεδροι κι ο Pirandello

«Καλά είναι δυνατόν να σ’ αφήνει αδιάφορο αν δακρύζει ο πρόεδρος;», έκανε έκπληκτος ο Pirandello. Εγώ απέφυγα να δώσω μια απάντηση. «Ο άνθρωπος είναι ένας ήρωας. Και μόνο γι’ αυτό θα έπρεπε να ντρέπεσαι που μένεις αμέτοχος», είπε, «έχετε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σας όλοι εσείς οι αγανακτισμένοι». «Απογοητευμένοι», διόρθωσα.
«Έστω. Αλλά να κλαίει ένας γέρος άνθρωπος; Ένας θεσμός να θρηνεί και να μη σου καίγεται καρφί; Τι άνθρωποι είσαστε τέλος πάντων εσείς;» «Απογοητευμένοι», επανέλαβα.
«Ίσα – ίσα», είπε, «θα έπρεπε τότε να κλαίγατε μαζί του αντί να τον λοιδορείτε. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο πρόεδρος; Τι μπορεί να κάνει κάποιος με δεμένα τα χέρια;» «Να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων», είπα εγώ. «Να σηκωθεί και να πει ; εγώ διαφωνώ με τις αποφάσεις της κυβέρνησης και παραιτούμαι. Αυτό θα έπρεπε να κάνει ένας πρόεδρος και όχι να κλαψουρίζει».
«Αυτές είναι αντιδραστικές θέσεις, θα πέσει η δημοκρατία έτσι, δε μπορεί να παραιτηθεί, είναι θεσμός». «Να κάτσει στην άκρη του τότε και να μην παίρνει θέση, δεν τον είδα να παίρνει πουθενά αλλού καμιά θέση».
Ο Pirandello έμεινε για λίγο αμίλητος. «Θυμάσαι τον άλλον με τα παπάκια; Τουλάχιστον αυτός δεν παίζει με τα παπάκια, είναι μια πρόοδος», είπε μετά. Σ’ αυτό συμφώνησα. Αλλά όχι να λέμε κι ό,τι θέλουμε.